Na wekenlange spanningsopbouw en met een week vertraging was het afgelopen zondag dan zover: heuvelsfietsen in Limburg langs alle bekende namen.

En wie reisden er dan af naar het zuiden des lands ? Dat waren niet de minsten. Allereerst was daar Roy (Stylist), mijn goeroe op klimgebied. Gepokt en gemazeld door alle tourtochten die hij verreden heeft heuvel op en net terug van een hoogte stage in Italië. En daar was Cor (steljevoor) die ook niet onbekend is met hoogtemeters, de specialist op de korte klim en als voorbereiding deed deze man zowel Alpe d”Huez als Mont Ventoux !

Natuurlijk was ook Michel (Freccia) van de partij al was dat niet zo natuurlijk als dat lijkt. Deze man was net hersteld van
een gecompliceerde elleboogbreuk opgelopen tijdens een trainingsrit met Onverstand (die hier overigens deel nog part in had). Voor Freccia, een zeer begenadigd klimmer, was dit de eerste serieuze rit na lange tijd. Respect !

En daar waren Paul (Grote Paul) en Paul (Peter Winnen, zie foto hiernaast voor de spitting image). Twee nieuwkomers geïntroduceerd door Cor en indien hun grapdichtheid net zo hoog lag als hun gemiddelde snelheid dan zou dat wel goed komen. Kortom een leuke ploeg onverschrokken mannen reed om klokslag kwart over zeven richting de Bemelerweg te Maastricht. Dit had overigens wat eerder kunnen zijn maar het volledige schoeisel van Cor moest eerst vakkundig worden ontdaan van poep en daarna werden er ook nog even en passant wat klikpedalen opgezet.

Na een voorspoedige reis kwam het beginpunt van onze reis in zicht al moest er eerst nog even een viaductje gepasseerd worden, onderlangs wel te verstaan. Halverwege werden wij opgeschrikt door een raspend geluid en toen bedachten Roy en ik dat mijn fiets op het dak was gemonteerd. Dit deed het ergste vermoeden en als mijn hele fiets niet uit het verband was gerukt dan zou in het minst erge geval het hele zadel er wel afliggen was onze conclusie. Met een maximale hartslag bereikten we de parkeerplaats alwaar wij “slechts” een volledig gerafeld zadel aantroffen dat nog steeds aan de fiets gemonteerd zat dus ik hoefde niet het hele traject staande op zijn Contadors af te leggen dus dat viel weer mee.

Na van de schrik bekomen te zijn en Cor uitgelachen te hebben om zijn metrosexuele fietskledingkeuze werd koers gezet richting de eerste heuvel en er zouden er nog 19 volgen. Natuurlijk zou een Jaxitingtochtje geen Jaxitingtochtje zijn als alles op rolletjes zou verlopen en ook deze tocht week niet van deze wetmatigheid af.

Allereerst was daar het feit dat de route die was gedownload en op de Garmin was gezet, blijkbaar een MTB-route was. Hier hadden met name Grote Paul en Peter Winnen wat moeite mee want zij waren blijkbaar niet gewend aan de fenomenale mogelijkheden van de Garmin Edge 800 in combinatie met een feilloze Open Street Map Benelux. Kortom: we moesten 5 keer een kleine omleiding volgen en elke keer werd dit met hoongelach verwelkomd maar uiteindelijk navigeerde DBK alle rijders weer naar het oorspronkelijke parcours. Dat dit ook voordelen heeft bleek wel weer want tijdens 1 van deze omleidingen ontdekten we La Clouse. Een verscholen beklimming met een magnifiek maximale stijging van maar liefs 18%. Op Kuitenbijters.com staat hier een mooi verhaal over.

Verder hadden Paul & Paul gemeend met inferieur bandenmateriaal te moeten afreizen naar Limburg wat resulteerde in, houdt u vast, 4 lekke banden in nog geen 40 kilometer voor beide heren gelijkelijk verdeeld. Dat deze regelmatige stops resulteerde in nogal wat oponthoud lijkt me duidelijk maar toen zelfs Cor het voor elkaar kreeg zijn Continental  4000 lek te rijden hadden we ineens nog maar 1 luchtdichte binnenband over. Dat gingen we natuurlijk nooit redden met nog 70 kilometer te gaan en met alle winkels op slot want het was ten slotte zondag. Michel was de enige die niet hysterisch werd en meende wel eens een bandenautomaat te hebben gezien waarbij gelijk aan een condoom- of frisdrankautomaat men buiten openingstijden om toch aan het gerief (in dit geval een luchtdichte band) kon komen. Nog nooit van gehoord en als het al bestond dan ging je die natuurlijk nooit vinden.

Toen kwam weer het geniale van de Garmin naar boven want tijdens 1 van de alternatieve routebepalingen omdat we van de MTB-route moesten afwijken, kwamen we langs een, u raadt het nooit: Schlauchomat. Van dolle vreugde werd al het baar geld ingewisseld voor muntjes en nadat Peter Winnen uitgelegd was dat de afgebeelde munten niet het aankoopbedrag van de binnenband betekende maar slechts voorbeeld waren de te gebruiken munten werden er maar direct een stuk of 4 aangeschaft.

Ondertussen waren we reeds een eind gevorderd en hadden we al aardig wat bekende en minder bekende beklimmingen overwonnen. Hier zaten al echte toppers bij zoals de reeds eerder genoemde La Clouse, de net daarvoor gepasseerde Rullen (17%),  Camerig –zuid (nummer 1 van Nederland) en de Vaalserberg (nummer 6). Klik  hier voor de volledige ranglijst van heuvels in Nederland.

Vlak bij het Drielandenpunt werd bij de uitkijktoren het wereldrecord grote-koude -cola -drinken verbeterd en hierna werd doorgereisd met een inmiddels opgelopen temperatuur van zo’n 34 graden. Met nog 50 kilometer te gaan werd er koers gezet richting de Gulpen-Voerendaalstreek.

Hier stonden nog wat grote namen op ons te wachten. Maar alvorens de klassieke Eyserbosweg (nummer 3) op te knallen, moest er wederom even gelunched worden om de protesterende spieren van Peter Winnen rust te gunnen. Een slecht moment zo vlak voor een zware beklimming maar het moment werd wel te baat genomen om ons te laven aan de typische Limburgse lekkernij.

Toen naar boven en de klimmeters begonnen hun tol te eisen en de wachtmomenten op de achterblijvers werden al wat groter maar iedereen hing er nog aan. Vervolgens over de Schaapsdries naar de fameuze Keutenberg (nummer 5). Op weg er naartoe zie je deze steil oplopende weg al rechts van je liggen en een nerveuze stilte kwam over ons pelotonnetje. Dit werd weer een zeer lastige. Na een korte bocht naar rechts en nog 1 naar links vind je daar het begin van de klim dat gemarkeerd is met een groot bord waarop staat: 22%.

Dit is een hint voor het beginpercentage van deze klim en je moet gelijk voluit aan de bak op een zogenaamd sisiverzetje. Na een paar honderd meter vlakt de weg iets af naar 13 % en even verder loopt hij terug naar zo’n 6 a 7. Bovenaan de top was het een slachtveld. Stylist kwam als eerste boven natuurlijk, kort gevolgd door DBK en even later kwam ook Cor boven vloeken. Respect is ook hier op zijn plaats want Cor reed met een dubbel naar boven, chapeau ! Even later kwamen ook de anderen boven hetzij dat er een stukje Nordic Walking aan te pas was gekomen want de benen waren nu echt een beetje leeg.

En toen op naar de laatste van de dag, de Cauberg. Niet de moeilijkste maar altijd lastig als je m als laatste moet beklimmen. Nadat Roy ons vakkundig dwars door Valkenburg centrum had geloodst begonnen we aan de laatste klim. De doorkomst aan de top was weer hetzelfde als de beklimming ervoor en uiteindelijk konden we met ons 6-en op pad naar de Bemelerweg waar  zo’n 8 uur later de fietsen veilig in, op en aan de auto’s konden worden gemonteerd voor een zeer voldane terugreis richting het vlakke land.

Voor de volledigheid hieronder nog even alle belangrijke beklimmingen op een rijtje en voor alle ritdetails kan je hier klikken. Alles bij elkaar ruim 1900 hoogtemeters en 120 kilometers door het mooie Limburgse landschap.

Ik moet nog twee zaken kwijt: Freccia, Stylist, Corsteljevoor, Grote Paul en Peter Winnen bedankt voor een ongelooflijk mooie dag en ten tweede, Boogies Extreme here we come !

Naam Max % Lengte
Bemelerberg 6 920
Bundersberg 8,3 950
Bergenhuizen 10,4 480
Rullen 17 1000
La Clouse 18 1000
Smidsberg 6 2250
Camerig-zuid 8,3 4570
Epenerbaan 13 1850
Schutteberg 8 1220
Pas vd Wolfhaag 8,2 1880
Vaalserberg 8,6 1980
Vijlenberg 9,6 470
Hurpesch 6 1690
Schweiberg 8 2380
Wittemerweg 8 1200
Eyserbosweg 12,6 1110
Schaapsdries 7,2 1540
Keuterberg 13,5 1560
Cauberg 11,8 850
Totaal 9,9 28900