Exact een jaar en 1 dag na dato begonnen we vanmorgen aan onze tweede Classico Giro.

Maar niet voordat wij bij huize Zandwijk een aantal ouderwetse espresso’s tot ons genomen hadden ter ondersteuning van lijf en leden. Wij waren in dit geval: Buurman, Onverstand, Bring-me-home-Pim en DBK.

Klokslag 9.30 vertrokken wij onder een onbewolkte hemel en in gezelschap van 3000 andere fietsvrienden vanaf  Sportcentrum Olympos in een lang gerekt lint via de Bilt richting het eerste richtpunt van de dag: voormalige Vliegbasis Soesterberg. Normaal gesproken niet opengesteld voor recreanten maar vandaag mochten wij over de landingsbaan scheuren.

En dat was niet tegen dovemansoren gezegd en dus denderde Buurman ondanks een stevige tegenwind met ruim 39 in het uur over de brede asfaltstrook. In afwachting van iemand die hem zou aflossen aan kop. Maar voordat ik daar de kans voor kreeg waren we de vliegbasis alweer af. Helaas…

Zoals Pim het reeds had voorspeld moest DBK natuurlijk even vooraan rijden en aldus togen we naar voren. Eenmaal daar aangekomen bleek een brede rij van wegkapiteins het onmogelijk te maken om echt fysiek helemaal alleen achter de directieauto te rijden. Dus heb ik me maar ter plekke opgegeven  om volgend jaar de functie van wegkapitein te bekleden. Dat doe ik per slot van rekening elke zondag ook al dus genoeg ervaring zou ik zeggen.

Toen maar in een gangetje van 28 per uur in de derde rij in de richting van Amersfoort en Leusden gereden. Over de Utrechtse Heuvelrug op weg naar de plek waar vorig jaar het drama met de klapband zich openbaarde (zie hier): de Amerongseberg.  Vanaf Scherpenzeel is de Amerongse Berg  1.1 km lang. Over deze afstand overbrug je 52 hoogtemeters. Het gemiddelde stijgingspercentage van de klim is bijgevolg 4.7 %.

Al met al na de training in Nijmegen een makkelijk te nemen hobbel en het idee was om lekker naar boven te scheuren. Helaas kregen we ook hier te maken met het euvel van de dag: het harmonicarijden. Zo rij je 44 en zo sta je bijna stil. En ook heuvelop openbaarde deze ergenis zich zodat we ingehouden naar boven moesten. Een vreemd gevoel…

Dat harmonicarijden zou even later voor het drama van de dag zorgen. Over de Lek- en Rijndijk ging het wederom van nul naar honderd in 10 seconden en weer terug en zo passeerden Wijk bij Duurstede. En nadat er wederom net nog lekker boven de 40 werd gereden, moest er even later weer ingehouden worden voor een onschuldige bocht. Hier werd Pim licht getoucheerd door een zondagsrijder en kon helaas Herbert niet meer ontwijken. Lees:

Nadat alle wonden waren bekeken en door de fysio van dienst beoordeeld waren als niet levensbedreigend, werd er verder koers gezet richting Utrecht. Ondertussen had Herbert het helemaal gehad met zijn ongelukkige val, zijn schaafwonden, het kromme voorwiel en het harmonicarijden. Die zien we niet meer terug in de Classico denk ik.

Ondertussen was Buurman (inclusief licht krampbeen) ook nog even tussen al die duizenden mensen zijn neef tegengekomen (waar hij al een kwartier naast reed geloof ik) en reed Pim als vanouds onverstoorbaar (inclusief vervaarlijke uitziende bebloede onderarm) richting finish maar helaas lieten ze ook hem niet op kop om ons thuis te brengen.

En aangezien de organisatoren de route om onverklaarbare redenen deze hadden bekort van 130 tot 110 kilometer, reden we na bijna 4 uur Utrecht fluitend weer binnen. Gelukkig hebben we de foto’s nog en die kan je hier vinden.

De cijfertjes van vandaag: 110 kilometer in amper 28 gemiddeld maar dus ook een zeer lage hs gemiddeld van 64%. Wat volgt: een weekendje Ardennen, LImburg of gaan we eerst in het pinksterweekend op de fiets naar Ribsenblues heen en weer ? De tijd zal het leren…