Vandaag begint de dag weer direct met klimmen vanuit het vertrek. In de koers gaan ze dan al vast warmdraaien op de fietstrainer. Dat zullen we maar niet doen. Rustig starten werkt ook en dat zal inmiddels waarschijnlijk niet anders kunnen vanwege de vermoeidheid in de benen. Vanuit Limone Piemonte is het 13,5 km klimmen naar de Col de Tende. Na enkele ruime haarspeldbochten na Tetti Mecci slaan we rechtsaf en gelijk weer links de weg naar ski-oord Limone- 1400. Onder de Col de Tende volgen nog een aantal haarspeldbochten. De klim over de Col de Tende verloopt gelukkig over asfalt en we rijden onverwacht makkelijk omhoog. Bovenaan nemen we even een drankje in (weer) het zonnetje.We genieten er even van want hierna zullen we voorlopig alleen maar heel veel gravel onder je wielen krijgen.

Het restaurant Chalet le Marmotte staat op de (bijna) top en je ziet m als je er al vlak bij bent. De eigenlijke Col de Tende ligt nog iets verder doorrijden naar rechts en is gemarkeerd met een houten kruis. In de buurt van de Tendapas staan een aantal militaire bouwwerken. Het belangrijkst is het Fort Centrale aan de oostzijde op 1908 meter. Dit is ook de richting van onze route en hier begint het langdurige gravelwerk via de oude militaire weg met de naam Via del Sale.

Maar hier boven komen is best nog een pittige opgave. Vanaf het restaurant begint een lange en bochtige gravelklim die ons ver voorbij de hoogste skilift leidt. De makkelijke klim op het asfalt zijn we direct weer vergeten en het is weer ouderwets omhoog harken. Uiteindelijk komen we zuchtend en puffend boven om te beginnen aan de Via del Sale.

De Via del Sale is een historische route van zouthandelaren in het gebied Ligurië-Piedmonte, die deel uitmaakt van een netwerk van handelsroutes die de Ligurische kust verbindt met de Po-vallei en de Provincie Turijn. Omdat de weg kronkelt over de bergkam die de grens vormt tussen Frankrijk en Italië, is de route in de 16e eeuw ontwikkeld door het Italiaanse leger en zijn er langs de weg oude forten en bunkers op heuveltoppen. De naam verwijst naar de vier zouttrajecten waarlangs tijdens de 14de en de 15de eeuw zout, met bootjes aangevoerd uit Hyères en vanuit Nice met muilezels over de bergkammen werd vervoerd naar Turijn. Een van die zouttrajecten liep over de Tendapas.

Fietsend over de Via del Sale komen we vanaf de Tendapas gezien over de volgende passen:

  • Colle Campanino (2142 m)
  • Colle della Perla (2085 m)
  • Colle della Boaria (2105 m)
  • Colle del Lago Dei Signori (2130 m)

De route voert door een droog karstgebergte, dat amper begroeid is. De Colle del  Lago dei Signori is vernoemd naar een inmiddels uitgedroogd meer.

De route van de rally volgt het gedeelte ten oosten van de Col Tende en er zijn diverse soortgelijke sporen door hetzelfde terrein en hetzelfde landschap. Dit is een langere off-roadsectie dan de meeste in de rally. Hopelijk heb je tijd beschikbaar om dit stuk gravel te rijden. Je zult beloond worden met fantastische uitzichten. Het terrein is stenig maar niet moeilijk te berijden. Het is een populaire route  voor 4×4 auto’s en motorrijders, waardoor de paden in het hoogseizoen in juli en augustus drukker zijn dan in september.

Bij slecht weer is het een verstandige optie om vanaf de col naar de plaats Tende aan de zuidkant af te dalen, aangezien de Via del Sale voor het grootste deel van de lengte op meer dan 2.000m hoogte ligt met maar een paar kortsluitopties, hoewel er onderweg een aantal potentiële schuilplaatsen zijn.

Het weer wordt nu toch wat minder en we zijn erg blij als we op de Rifugio Don Barbera stuiten. Op 2.079m aan de kop van een vallei is de hut op een prachtige locatie gelegen waar je kunt uitrusten en de route kunt zien die zich uitstrekt hoog op de heuvel er tegenover. Warm eten is er helaas niet als wij binnen wankelen maar wel heerlijk belegde broodjes.

Na Rifugio Don Barbera is het zo’n 25 km gravel langs steile afgronden tot het plaatsje Monesi di Mendatica. We zijn dan tot ca 1.300m afgedaald en hier stuiten we onverwachts op wegversperring door de natuur. Een aardverschuiving heeft de hele route geblokkeerd en we keren terug naar het dorpje om van daar een andere weg te kiezen.

Na een half uurtje fietsen wordt door een passerende Italiaanse boer ons verzekerd dat de weg naar La Brique een onhaalbare kaart wordt en ik zie Martin even slikken. We moeten nu improviseren en ik hou daar persoonlijk wel van. Ergens verderop moet een dorpje liggen waar je vast wel iets kan eten en drinken en wellicht ook wat bedden staan. Dat zou wel lekker zijn want het begint al donker te worden. Zonder navigatie, Google Maps en 3 of 4G zijn we overgelaten aan de aanwijzingen van een onverstaanbare Italiaanse agrariër. En de weg begint ook nog eens vervaarlijk op te lopen tot boven de 10%, en dat kilometers lang.

Uiteindelijk, midden in niemandsland, begint de weg te dalen en rijden we kronkelend door een bos naar beneden. Remmen kan ik al 20 kilometer niet meer want de schijven zijn totaal versleten. En dan ineens zien we een dorpje. Het blijkt Upega te zijn, inwonersaantal 24. En direct bij binnenkomst zien we een bar/restaurant. Ik loop juichend naar binnen en de man achter bar vraagt of we verdwaald zijn. Ik antwoord bevestigend en vraag of hij weet welke 3 dingen wij nu echt nodig hebben. Hij weet gelijk waar ik het over heb: drank, eten en een bed. Het antwoord is 3 maal ja en zielsgelukkig gaan wij gelijk aan het bier. Dit is echt de rally zoals deze bedoeld is: avontuur in de meest onverwachtste zin van het woord. Nog 1 dag te gaan….