Zaterdag werd vanwege de atmosferische omstandigheden gekoerst in plaats van de vaste zondag.

Omdat de KNMI voor afgelopen zaterdag een ongelooflijke 22 graden had voorspeld, in combinatie met een zondag waarbij het kwik de 14 niet zou halen, vertrokken we gisteren om 14.00 in korte broek en korte mouw.

We, dat waren Onverstand, James Herriot, Bring-me-home-Pim en DBK. En het zou een memorabel ritje worden waarbij ik mij lange tijd in een omgekeerde wereld dacht te bevinden. Ondanks mijn reserves omtrent deze rit gezien de deelnemers  van deze middag en de spinningles die ik s morgen nog bij Club You voluit had gegeven, begon ik met volle moed aan het tochtje onder het motto: lekker eigen tempo rijden en laat je niet gek maken…

En dat ging helemaal goed…de eerste 7 kilometer. Met de voet van de Moerdijkbrug in het vizier en een volle windkracht 4 a 5 tegen denderde Pim voorop het groepje richting Brabant. Ik nam lekker ontspannen over onderaan de brug en reed volgens de afspraken met zo’n 30 kilometer omhoog. Bijna bovenaan gaf ik de kop over en dat was voor James het startsein om voluit langs me heen te sprinten terwijl ik me net lekker pedalerend achter mijn vrienden aan wilde sluiten. Afijn, ik twijfelde nog 3 milliseconden maar besloot toen maar eens dat het anders moest en besloot me aan mijn moto van de dag te houden.

Onder aan de brug stonden de haantjes al lachend te wachten maar kregen daar van mij de wind van voren plus een lesje waaierrijden van James. De toon was gezet en toen dacht ik al dit het ritje wel eens anders zou kunnen gaan lopen dan normaal.

Op weg naar Zevenbergen bleek inderdaad dat de theorie van de omgekeerde wereld klopte als een bus. Onverstand reed geheel tegen zijn aard in zeer verstandig en bleef niet te lang op kop rijden en nam ook rustig over, ongelooflijk. Pim deed zijn bijnaam totaal geen eer aan want zelfs op de heenweg reed hij zeer sterk en evenwichtig; met dank aan alle spinninglessen bij Balanz de afgelopen wintermaanden.

Maar het meest tegendraadse was toch wel het feit dat er menselijke en onverstandige trekjes te ontwaren waren bij James Herriot. Na zijn laatste wapenfeit op brug bleef hij verdacht lang achterin hangen en ik vermoedde een staaltje krachtensparen van heb ik jou daar. Maar hem daarmee confronterend bleek al rap het tegenovergestelde. De onverstoorbare dierenarts had zich reeds opgeblazen op tien kilometer en ik werd met de kilometer steeds contenter met het feit dat ik me aan mijn motto had gehouden.

 

Ik kan nog urenlang verhalen over het prachtige weer, de oningesmeerde benen en armen die rood kleurden, het regelmatige wachten van Onverstand op James om hem weer terug te brengen bij de groep, dat deze dan als dank weer even voluit op kop ging rijden tegen beter weten in, de bergpunten die ik uit revanche voor de heenweg oppikte op de top van de Moerdijkbrug, de 56 kilometer per uur die we naar beneden haalden ondanks het slechte wegdek, het steeds betere waaierrijden, het zich houden aan de snelheidsafspraken door alle teamleden, dat een gemiddelde dierenarts beter kan hechten dan de huisarts van Onverstand, dat het hele peloton in het bezit was van een Garmin 705, enzovoort enzovoort…

Duidelijk is wel dat dit ritje van de omgekeerde wereld alleen maar aantoont dat we nog steeds in ontwikkeling zijn met zijn allen en er elke keer weer enorm van genieten. Over twee weken de honderd duizend klimrit en daarna een nog nader te organiseren klim weekeindje in Limburg en 8 maart de Giro.

Kortom, te veel om op te noemen om naar uit te kijken. Pim, Wouter en Herbert, bedankt weer voor een heerlijke rit en ons fietsleven blijft gelukkig een leerproces, zelfs voor die eigenwijze autisten als wij !

Oh ja, 62 kilometertjes maar en ondanks de wind toch nog bijna 32. Nick Nuyens won vandaag de Ronde van Vlaanderen (zinderende rit overigens met een ingestorte Cancellara) die 260 km lang was in ruim 43 gemiddeld….