Vanmorgen werd reeds de 4e Jaxitingrit van het jaar gereden en werd verreden onder speciale omstandigheden.

Allereerst was daar de samenstelling van het Jaxitingteam van vandaag. Nog nooit had ik namelijk een ritje gereden waarbij ik gezelschap werd gehouden door zowel Freccia, Bring-me-home-Pim als De Stylist. En zoals Merckx, Coppi en Armstrong dat nooit gedaan hebben, reden deze kanjers wel gewoon samen de etappekoers door de Alblasserwaard.

Daar hadden overigens zich een aantal andere rijders bij kunnen voegen maar deze niet nader te noemen “onverstandige en verschrikkelijke” rijders hadden hiervoor meteorlogische argumenten aangedragen die de volgende ochtend direct geloochenstraft werden. En dat brengt mij op de volgende speciale omstandigheid van vandaag.

In de loop van de inderdaad frisjes aangevangen ochtend, liep het kwik op tot boven de 13 graden. Dit slechts ruim 1 graad onder het recordjaar 1996 waarbij het in januari ergens in Nederland 15 graden werd. Ik denk dat dat niet in de Alblasserwaard is gemeten wat het nog meer bijzonder maakt. Voeg daarbij het feit dat het record daarvoor stamde uit, houd u zich vast, 1854, en u begrijpt mijn licht euforische ondertoon.

Afijn, in speciale samenstelling en onder speciale omstandigheden werden we eerst getrakteerd op 2 overheerlijke bakjes koffie geserveerd door de eveneens overheerlijke eega van de Stylist. En dus konden we dubbel opgewarmd aan onze tocht beginnen.

Wat Pim reeds vermoedde werd gaandeweg bewaarheid, het was een ritje volgens de formule van Broekhuizen. De formule houdt in het kort in dat de van te voren opgegeven afstand niet de juiste is en dat deze afstand met 1,4 vermenigvuldigd dient te worden. Naast een psychologische achtergrond zijn hier verder geen andere oorzaken voor te vinden zoals dyscalculie of een beta-versie van Mapsource. De factor 1,4 echter is een regelmatig terugkerend fenomeen waarvan de ontstaansgeschiedenis onduidelijk over is.

Klokslag 9u32 werd het startschot gegeven en DBK zette de toon van de dag door direct zich lekker warm te rijden. Dit hield wel in dat de Sliedrechtse spoorbrug wel snel in het vizier kwam waarop Stylist zich maar gewoon in een staande klim (goede spinninginstructeur gehad denk ik..) eveneens wat opwarmde. De toon was inderdaad gezet. Dit zou inderdaad geen rustig rondje 60 km worden bedachten Freccia en Pim zich.

Overigens was het fietspad richting Sliedrecht opgebroken waardoor Freccia de traumatische haakse bocht onderaan niet hoefde te nemen zodat we niet met hem naar het ziekenhuis hoefden zoals ruim een half jaar gelden.

Langs de A15 ging het daarna relaxed richting Schelluinen en vandaar over de Voordijk en vervolgens de Lage Giessen naar de dijk bij Arkel. Daar aangekomen had DBK reeds 2 maal de bergpunten opgeeist, gebrand als hij was na de recente declassering door Freccia op de Papendrechtse Brug.

Over de Bazeldijk langs Plieger en langs De Zouwe (een restant van het riviertje de Zederik) knalden we  de Lekdijk op (bergpunten voor Freccia of DBK, de jury is er nog niet over uit) en werd even gepauzeerd voor de traditionele fotosessie.

Hierna reden we met voornamelijk Stylist op kop als een wezenloze richting het 24 kilometer verderop gelegen Kinderdijk. Dik boven de 35 knalden we richting de molens en hier keerden we richting Oud-Alblas. Hier begon de formule van Broekhuizen zijn uitwerking te hebben op Pim (net hersteld van een venijnige blessure en bezig aan zijn eerste tochtje sinds maanden, chapeau) en Freccia (net hersteld van ritje met Onverstand en DBK van vorige week met zijn bovenmenselijke krachtsexplosie aan het eind op de brug).

Verder had Stylist onze ondanks zijn copieuze ontbijt van vanmorgen ineens hongerklop dus er lagen wel degelijk kansen brugop. Na wat geslinger langs de Alblas (erg mooi stukje) en bovenlangs Papendrecht, kwam de vermaledijde brug weer in het zicht. Een dood-of-de-gladiolen-gedachte kon niet onderdrukt worden door DBK en dus knalde hij vol omhoog. Hij durfde niet om te kijken met die smadelijke nederlaag nog vers in gedachten. Pas boven had hij de moed om met een hartslag van 93% achterom te gluren en daar was….niemand. En om de feestvreugde nog groter te maken kwam Pim met een straatlengte voorsprong als 2e boven. Dat wij als Jaxiting-oudsten en niet-klimmers de twee klimgeiten achter ons hadden gelaten is wel enorm vermeldenswaardig. Bij deze dus…

Onderaan werd gehergroepeerd en vlak daarna afscheid genomen van Freccia en Stylist. Samen met Pim werden de laatste kilometers geslecht. Pim werd hangend aan zijn aanrechtblad achtergelaten en even later kwam huize DBK in zich.  En inderdaad de formule klopte weer als een bus.

Alles bij elkaar: 60×1,4=ruim 87 kilometer in 32,1 gemiddeld met een hs van 79%. Voorwaar een speciaal en memorabel ritje. Jongens: bedankt weer !