Een weekendje weg in een Landal-park kan slechts op 1 manier gecompenseerd worden: een lekker stukje fietsen. Afgelopen zaterdag was ik met mijn gezin te gast bij mijn newly wed zwager en zijn zwangere vrouw + twee zoontjes. En wel op het eerste vakantiepark van Nederland: de Lommerbergen. Even een stukje historie:

De geschiedenis  begint bij de Rotterdamse zakenman Piet Derksen, die in 1953 aan de Rotterdamse Lijnbaan een warenhuis in sportartikelen opent: “Sporthuis Centrum” (later Perry Sport). Het sportwarenhuis is een succes en groeit in de volgende jaren uit tot een keten van zeventien winkels door heel Nederland. Vanaf de jaren zestig verkoopt Sporthuis Centrum ook steeds meer kampeerartikelen.

In 1968 besluit Derksen een bos bij Reuver aan te kopen om er tenthuisjes op te zetten, die hij verhuurt aan personeel en klanten. Het park, De Lommerbergen, blijkt een enorm succes en de huisjes worden al snel vervangen door bungalows. De beroemde Rotterdamse architect Jaap Bakema wordt gevraagd de bungalows en parken te ontwerpen. Hij kiest voor een benadering van verbinding met de natuur: alle huisjes hebben een schuifpui met veel zicht op het groen. De inrichting van de bungalows is voor die tijd zeer luxe, met een kleurentelevisie, centrale verwarming en een badkamer met bad. De bezoekers uit met name de Randstad stromen dan ook toe en Derksen ziet in dat hij een gat in de markt heeft aangeboord.

En nu, via Centre Parcs nu in handen van Landel, trekt dit park nog steeds grote aantallen bezoekers die voornamelijk bestaan uit ouders met hun kinderen. Want even voor de duidelijkheid: zonder kinderen ga je hier echt nooit en te nimmer heen. Maar dit slechts terzijde…

Het goede nieuws was natuurlijk dat de Lommerbergen naast het plaatsje Reuver ligt, niet ver verwijderd van de bosrijke Deutsche umgebung. En dus was de deal: ik ga mee maar met mijn racefiets want een autist blijft een autist en dus moet er zondagmorgen gefietst worden. Zij het met een beetje spierpijn want zwagerlief wilde de avond ervoor nog even tennissen maar was vergeten een baan te reserveren. Gelukkig stond er maar een laag hekje om de baan dus om daar illegaal (en gratis) een balletje te slaan was echt een peulenschil.

Eenmaal aangekomen bij de baan bleek het Heras hekwerk toch echt een metertje of 4 hoog te zijn en vooral als je helemaal bovenop stond vervaarlijk door te buigen. Met een cortisol- en adrenalinegehalte van een losgeslagen Viking heb ik tijdens het tennissen met arendsogen de hele omheining afgespeurd naar een zwakke plek in verband met de terugreis. Die was er niet, in 1980 was de kwaliteit van Heras nog net zo hoog als nu. En dus moesten we na afloop weer circusachtige trucs uithalen om de tennisbaan te verlaten. Niks voor een harkerige racefietser zoals ik maar voor je zwager wil je natuurlijk nooit onder doen en dus scheurde ik tijdens het soepel overzwaaien verschillende onderhuidse spiergroepen in 1 keer af. Maar ondanks deze verschrikkelijke blessure besloot ik toch de volgende dag de tocht aan te vangen.

Zo gezegd, zo gedaan en ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn Garmin. Met een route, ingeladen van GPSies, ging ik in alle vroegte op pad richting de Oosterburen. Na zo’n tien kilometer kwam ik na enkele boerenlandweggetjes erachter dat ik waarschijnlijk een mountainbiketrack had gedownload. En dus moest er continue over het asfalt afgeweken worden van de orginele track. Mijn Garmin heeft zich nog nooit zo in het zweet gewerkt om alles te herberekenen. En ik kan je vertellen dat mijn Garmin geen dyscalculie heeft want hij deed het perfect.

Dwars door het bos ging ik richting Bruggen om er uiteindelijk aan de Hollandse kant weer uit te komen. Nog een kleine slinger gemaakt om nog even een stukje bos mee te pakken en daarna vanaf Leeuwen slingerend langs de Maas naar Reuver, prachtig.

De rest van de dag lekker liggen weken in het Subtropisch Zwemparadijs met golfslagbad (in 1980 geïntroduceerd op park de Eemhof) en een halve hernia en een doorzichtig zwemtricot opgelopen van de 243 afdalingen met dochterslief  in de Waterglijbaan. Kortom: een heerlijk sportief familieweekendje !

Het Limburgse tochtje: 70 km met een gemiddelde van 30,5 en een gemiddelde hs van 73%. Windje NW2/3 en voor alle overige details klik je hier.

DBK