Half verscholen onder een afdakje dat de naam van het zojuist beklommen monster moet beschermen tegen verder verval, maakte een euforisch gevoel zich van mij meester. Ondanks de striemende regen, de opkomende kou en de verzuurde bovenbenen verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht.

IMG_8290Mark en Lance hadden mij nog gewaarschuwd en tussen de regels door was de boodschap van beide heren: doe het niet. Althans, Lance adviseerde de beklimming van deze bergpas op een mountainbike te doen. Mark vond het gewoonweg de zwaarste klim die hij ooit had gedaan en typeerde hem als lang en ongelooflijk steil. Om hier aan toe te voegen: en gestoord !

De tegenhanger van beide heren is mijn grote vriend Von Correnstein. Gezegend met bovenbenen van beton, het bovenlichaam van de Hulk en de mentaliteit van een rugbyspeler, neemt hij elke fietsuitdaging aan die op zijn pad komt. Of nog beter: hij verzint ze gewoon zelf. Het lastige echter voor mij is dat hij al zijn buitenissige fietsplannen graag met mij wil uitvoeren.

Von Correnstein heeft namelijk een enorm creatieve geest als het aankomt op bedenken van ridicule fietsondernemingen. Het plannen en organiseren ervan is, naast onze vriendschap en de gezamenlijke liefde voor alles met een carbon frame plus een gebogen stuur en twee wielen, de reden waarom ik in het spel word betrokken.

IMG_8351Elk jaar ga ik op zoek naar de accomodatie, werk ik de diverse routes uit, leer ik de cijfertjes van alle beklimmingen uit mijn hoofd en in ruil daarvoor brengt Von Correnstein mij dan in passend vervoer naar de plaats der bestemming.

Vorig jaar werd ik in een hele grote Volvo richting de Franse Alpen gereden om daar het plan “Marmotte” ten uitvoer te brengen. Ondanks mijn gebrek aan bergervaring leek Von Correnstein het een buitengewoon leuk idee om op 1 dag maar gelijk 4 Alpencols te overbruggen. Dat drie van de beklimmingen van de zogenaamde buitencategorie waren, maakte de pret voor hem alleen maar groter.

Het einde van het verhaal was dat we op die dag samen een groot en geslaagd avontuur beleefden. Het zaadje voor een jaarlijks terugkerend fietsepos was daarmee geplant. Aldus werd ik dit jaar in een Alfa Romeo Spider, met de racefietsen op een ingenieus fietsdraagsysteem van Thule bevestigd, naar de Italiaanse Alpen gereden. En nog preciezer: naar Bormio, het fameuze fiets- en skioord

De keuze voor deze uitvalsbasis kwam voort uit de wensen van Von Correstein voor dit jaar. Op zijn lijstje miste hij namelijk nog de Stelvio en de Gavia en deze twee beroemde en beruchte beklimmingen leken hem een goede opwarmer voor waar we eigenlijk hier voor waren: Passo della Foppa, aka De Mortirolo aka il Monstro.

En dan ben in je Bormio aan het goede adres. Elke van de genoemde beklimmingen begint letterlijk bij de voordeur van ons hotel. Aan de hand van enthousiaste blogverhalen had ik dit jaar gekozen voor hotel Adele. Een autenthieke aanrader voor iedereen die van fietsen, eten en ouderwets goede gastvriendelijkheid houd. En: de deur uit rechts begint de klim naar de Stelvio en naar links rijd je zo de Gavia op.

IMG_8074De dag na aankomst scheen de zon uitbundig en aangezien de weersvoorspellingen voor de volgende dag een stuk minder waren, gooide ik het minutieus uitgedokterde weekschema door elkaar. We begonnen met rit nummer 2: een tochtje over de Passo dell”Umbrail om vervolgens af te dalen via Zwitserland en aan de kant van Prato allo Stelvio weer omhoog te rijden. Of dat zo verstandig was na de 16 uur durende autorit van gisteren zou vanzelf blijken.

Na een boven verwachting voorspoedige klim, maakten Von Correstein en ik bovenop de Umbrailpas in opperbeste stemming onze traditionele hoogtemetersfoto. Naast het bord met de naam en de hoogte van de pas staan dan steevast twee breedglimlachende en trotse fietsmannetjes. Zo ook deze keer om vervolgens af te dalen voor een bord spaghetti en een onsje zelfvertrouwen voor wat komen gaat.

Volgetankt reden we een uurtje later Prato binnen en begonnen we aan de lange, lange klim naar de Stelviopas. Ik zal u de cijfertjes besparen maar wat wel belangrijk is om te vermelden is het feit dat de pas bijna 1900 meter hoogte overbrugt. De architect die verantwoordelijk was voor deze verbindingsweg van Oostenrijk naar Milaan had hier maar liefst 48 bochten voor nodig.

Pas na bijna 10 kilometer kom je de eerste bocht tegen en kan het aftellen beginnen. Dit is het moment van de waarheid en pas nu zal blijken uit welk hout de fietser is gesneden. Hoe verwerk je de confronterende borden met daarop het nummer van de zoveelste tornanto ? Motiveert het je om nog harder te gaan trappen of zakt de moed je in de fietsschoenen ? Hoe houden de benen zich ? Ga je het halen ? Talloze zaken spoken door je hoofd maar langzamerhand word je 1 met deze berg en plotseling heb je uit bos komend zicht op de laatste 22 wendingen in de steeds steiler oplopende weg.

IMG_8061Met nog 10 bochten te gaan passeer ik een hevig geemotioneerde deelgenoot die in prachtig Duits de berg aan het vervloeken is en zijn fiets in de berm van weg smijt. Voor hem duidelijk een leermoment en voor mij op het juiste moment de stimulans die ik en mijn steeds leger rakende benen nodig hebben om nog eens extra aan te zetten.

Na 150 minuten bereik ik het commerciele eindpunt van deze prachtige mindfulness-oefening. Tussen de kleding- en worstenstandjes door baan ik mij een weg naar het bord met daarop het bewijs dat ik de top heb gehaald. Zowel de batterij van mijn Garmin als die van mijn uitgewoonde lichaam zijn bijna leeg en pas 2 blikjes cola verder realiseer ik mij dat dit de hoogste klim is die ik ooit gemaakt heb.

En dan is daar ineens het gevoel waar je het allemaal voor doet: een gelukzalige trots maakt zich van mij meester en voldaan laat ik het prachtige uitzicht op mij inwerken. Zou Fausto Coppi zich ook zo gevoeld hebben in 1953 toen hij voor het peloton uitrijdend boven kwam toen de Stelvio voor het eerst in de Giro werd beklommen ?

IMG_8060Na innig omstrengeld met Von Correstein onze foto gemaakt te hebben, zweven we met de jasjes aan naar beneden en de herinneringen aan alle inspanningen, ontelbare bochten en ongelooflijk lage trapfrequenties verdwijnen langzaam om plaats te maken voor een alles overheersend gevoel: honger !

Dag twee doen we opwarmritje 1 om onze geteisterde lichamen te laten herstellen. Een rit naar Lago di Cancano en een bezoekje aan het wintersportoord Bormio 2000, in 2004 nog het eindstation van de 18e etappe. Het is een ontspannen dag waarbij we vooral vooruitkijken naar doel 2 van dit fietsavontuur: de Gavia.

De volgende morgen rijden we de deur van het hotel uit naar links en direct begint de bijna 26 kilometer durende klim. Die afstand is nodig om uiteindelijk op 2621 meter hoogte te belanden en met de Stelvio in gedachten besluiten we het rustig aan te doen. Ontspannen en genieten is het credo vandaag en daar horen geen razend hoge hartslagpercentages en verzuurde benen bij.

IMG_8223Na het wintersportplaatsje Santa Caterina begint de klim pas echt en komen we de eerste van in totaal 15 haarspeldbochten tegen. Een lachwekkend laag aantal vergeleken met 2 dagen eerder maar langzamerhand beginnen de percentages wel op te lopen en negen kilometer lang moeten we toch weer flink aan de bak. Von Correnstein zit iets meer in de genietstand dan ik en langzaam rij ik bij hem weg. Om hem vervolgens een paar bochten weer op te wachten voor de traditionele fotomomenten bergop.

Een paar kilometer onder de top merken we de grillen van de atmosferische gesteldheid van de Alpen en de dalende temperatuur genoodzaakt ons om het afdaaljasje nu reeds aan te trekken. Gezamenlijk rijden we door de laaghangende bewolking naar de top. Boven gekomen is de stemming voldaan maar minder uitbundig dan een aantal dagen geleden op de top van de Stelvio. Komt dit doordat we redelijk eenvoudig naar boven zijn gereden ? Of werpt de ultieme uitdaging van ons Alpenweekje die ons morgen te wachten staat alvast zijn schaduw vooruit ?

IMG_8199Zaterdag 9 augustus is D-day. Of moet ik zeggen M-day ? Vandaag wacht il Mostro en dat is te merken bij het ontbijt. Von Correnstein is licht gespannen en besluit zijn ontbijt rigorous om te gooien. Vandaag slechts lichte kost want steilewandrijden met een volle maag lijkt hem een slecht plan. En het scheelt weer wat gewicht. Ikzelf merk ook dat ik benieuwd ben naar wat ons staat te wachten en besluit de spanning nog wat op te voeren door Von Correnstein te bombarderen met alle beangstigende data die deze klim rijk is.
Zit u stevig in uw stoel ? Daar gaan we: de Passo della Foppa overbrugt vanuit Mazzo di Valtellina in nog geen 13 kilometer precies 1300 hoogtemeters om uit te komen op 1852 meter hoogte. Een simple rekensom leert ons dat we te maken hebben met een gemiddeld, ik herhaal gemiddeld, stijgingspercentage van 10,5. Ik ken alcoholische versnaperingen die het met minder moeten doen. Daar komt bij dat het een allesbehalve gelijkmatige klim is en we onderweg dus te maken krijgen met percentages van ver boven de 16. Een zeer lastige klim dus, met garantie.

mortiDe keiharde cijfers hebben hun uitwerking niet gemist en zo strak als een snaar staan we een paar uur later onder een bewolkte hemel onderaan de klim. Na wat peptalk over en weer en zetten we ons in beweging. Het beloofde rustige begin in het dorpje blijkt een verzinsel want we moeten direct vol aan de bak en een steile muur brengt ons direct in de klim.
Ik heb het staatje met de percentages volledig gevisualiseerd en dat zegt dat de eerste 3 kilometer een aanloop zijn naar de 6 echt slopende kilometers. Met die kennis in gedachten doe ik het voor zover mogelijk rustig aan. Ik hou nog 1 tandje achter over voor zo meteen maar eigenlijk heb ik die 30×25 nu al hard nodig. Ik moet regelmatig uit het zadel en plots schiet door mijn hoofd dat Pantani in de hoogtijdagen van het EPO-tijdperk deze col in 42 minuten omhoogknalde met een verzet van 39×22.

Ik zet mij na 3 kilometer schrap voor wat komen gaat. En inderdaad wordt het steiler en steiler maar ik merk dat ik mijn ritme heb gevonden en dat de benen vandaag uitzonderlijk goed zijn. Mijn mindset begint langzaam te veranderen en een kilometer later bemerk ik tot mijn verbazing dat ik echt aan het genieten ben. Ondertussen is het begonnen met regenen en de puur gevoelsmatige extra zuurstof in de lucht doet mijn beentempo alleen maar versnellen. Ik check mijn aderen aan de binnenkant van mijn arm. Zou Von Correstein mij vannacht stiekem een bloedtransfusie gegegeven hebben ? Heeft de kok van hotel Adele connecties met dokter Ferrari ? Laten we hopen van niet want dat zou wel een smet op mijn prestatie werpen.

IMG_6895Links en rechts rij ik zwalkende en in prachtig Italiaans tierende racefietsers voorbij alsof ze er niet staan. Sommigen moet ik ze echt ontwijken omdat het lijkt alsof ze een korte surplace aan het uitvoeren zijn om even op adem te komen. Na ruim 9 kilometer vlakt de weg ietwat af waardoor het lijkt alsof tegemoet komende fietsers naar boven rijden. Een blik op de Garmin leert echter dat we nog steeds met 9 a 10 procent naar boven racen.

De aftelborden in de bochten hebben ondertussen een hele andere uitwerking op mijn geest dan die op de Stelvio. Daar dankte ik God op mijn blote knieeen dat ik weer een bocht kon afstrepen van de ellenlange to-do lijst. Nu bemerk ik een lichte teleurstelling. Nog maar 5 bochten, nog maar 4, nog maar 3 en dan ben ik al boven.

En dan plotseling ben ik daadwerkelijk boven. Bij het naambordje wordt ik opgewacht door een volledig uitgewoonde Zweedse collegafietser die langzaam weer bij bewustzijn komt. Het blijkt een vriendelijke vent want na uit zijn coma ontwaakt te zijn is het eerste wat hij doet mij vragen wat ik van de klim vond. Ik hoor mij zelf iets antwoorden wat ik een paar uur geleden nog voor onmogelijk gehouden had: te kort.

IMG_8366Half verscholen onder een afdakje dat de naam van het zojuist beklommen monster moet beschermen tegen verder verval, maakt een euforisch gevoel zich van mij meester. Ondanks de striemende regen, de opkomende kou en de verzuurde bovenbenen verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht.

In de verte komt Von Correnstein aangereden. Ik herken zijn gevoelstoestand, hij komt euforisch in hoge snelheid aangereden en bovenop gekomen vallen we elkaar in de armen. Ik ben blij. Blij met Von Correnstein, blij met al zijn belachelijke fietsplannen, blij met de geslaagde fietsweek, blij met het overwonnen monster en blij met mezelf.

Von Correnstein: Grazie mille !

 

De Routes & Data:

Umbrailpas en Stelvio

Lago di Cancano @ Bormio 2000

Gavia

Mortirolo