Na jaren van vooruit schuiven, afstellen en slechte excuses, is het er dan eindelijk van gekomen: Cor en ik hebben een baantraining gevolgd.

 

Plaats van handeling was het Velodrome in Amsterdam Sloten, 1 van de slechts 3 (!) overdekte wielerbanen in Nederland, naast die van Alkmaar en Apeldoorn. Ik heb even Wikipedia geraadpleegd en die kwamen met de volgende feiten: de wielerbaan is in 2001 gebouwd naar plannen van een Duits architectenbureau Lekker degelijk dus en heeft een lengte van 200 meter en is gemaakt van Siberisch houten latten. De wielerbaan heeft een maximale hellingshoek van 47°.

Sinds de oplevering is de wielerbaan jaarlijks de locatie van de Zesdaagse van Amsterdam en vinden er hele jaar clinics, wedstrijden en trainingen plaats. En voor die laatste kan je je gewoon inschrijven. Voor 14 euro ben je erbij en heb je geen baanfiets (met goede banden) dan huur je er gewoon 1 voor 11 euro. Zo gezegd, zo gedaan dus.

velodrome_panorama

Met de baanfiets van Cor achterin de auto waren we in mum van tijd bij de wielerbaan die pal naast de A4 ligt. Snel omgekleed in de uiterst sobere kleedkamers waar we in gesprek raakten met louter aspirant baanwielrenners. Dat gaf de burger weer wat moed. De trap af en weer op naar het middenterrein en dan sta je oog in oog met een prachtige baan waarbij de bochten gevaarlijk hoog oplopen.

Tekst en vooral veel noodzakelijk serieuze uitleg (veiligheid, veiligheid, en denk aan de veiligheid) werd gegeven door 1 van de 3 trainers die en passent de banden van Cor’s baanfiets falikant afkeurde. En daarna: de baan op. En het moet gezegd, de training zat zeer goed in elkaar en er was ook veel aandacht voor de individuele renner. Eerst even kennis maken met de fiets zonder remmen en 1 doortrapversnelling, dan rijden over de betonnen binnenrand, waarna we moesten slalommen over de cote d’azur.  En vervolgens een stapje verder over de rode en vervolgens de zwarte rand om op het in de bochten vervaarlijk oplopende witte deel van de baan terecht te komen.

IMG_1652 Als laatste werd er nog in treintjes gereden waarbij op steeds hogere snelheden mensen gelost werden en jij je helemaal het apelazarus moest trappen om de gaten van de uitvallende renners te dichten. Wat me wel duidelijk werd, dit is geen duursport maar een hoogintensieve interval work-out. Maar na 2 uur waren we toch enigszins teleurgesteld dat de training was afgelopen. Een goed teken dit smaakt overduidelijk naar meer.

Geheel in het teken van de nieuwsgierigheid en prestatiedrang van onze Cor is op de terugweg besloten de overige 2 wielerbanen van Nederland ook maar aan te doen om vervolgens de over in Europa verspreide banen onveilig te gaan maken. Kortom: baanwielrennen heeft niets te maken met ontspannen op de weg rijden maar smaakt zeker naar meer. Met dank aan de trainers van Velodrome Amsterdam.