Een van de meest legendarische rondes ooit gereden is zonder twijfel de Tour de France van 1948.

Van dezelfde schrijver als Het zweet der goden is in 2003 dit boek verschenen. De 2e Tour na WO2 en een zeer gedenkwaardige. Het begint al in in 1947, het jaar waarin de Italianen zich bestolen voelden toen Robic onder verdachte omstandigheden won voor de oppermachtige Ronconi. De reden om een jaar later met hun grote vedette Bartali aan de start te verschijnen. Maar waarom deed Coppi niet mee in dat jaar ? 1948 was ook het jaar met de langste tijdrit (120 km) in de historie. En welke kleur hadden de fietsen en was er ook reclame aanwezig op de shirts en waarom was dat ? En het jaar dat de televisie zijn intrede deed in de Tour, zij het in de laatste etappe. Kortom: een boek dat je moet lezen.

Een korte samenvatting van de uitgever: “De barre weersomstandigheden maakten het voor de renners, die nog grotendeels op zichzelf waren aangewezen, een ware beproeving. Bovendien deed de televisie in de laatste etappe haar intrede. Daarmee kwam een einde aan het tijdperk waarin journalisten de toch al aanzienlijke prestaties van wielrenners vrijelijk konden uitvergroten tot mythische proporties.

Op basis van interviews met deelnemers aan de Tour van 1948 en van persverslagen uit diverse landen geeft Maso in Wij waren allemaal goden een secure weergave van het rondeverloop. Nu zestig jaar later is de spanning van de koers, het lijden en de onderlinge rivaliteit nog steeds tastbaar dankzij dit klassieke boek. Het doet de legendes herleven die na 1948 definitief tot het verleden zijn gaan behoren”.

Om dit alles maar direct in de praktijk te brengen ben ik een rondje gaan rijden met de Meester, Roelof. Vrouwlief zou ook meegaan en dit gaf mij wat psychische kracht om de eerste rit na de verschrikkelijke buikgriep cq voedselvergiftiging cq bijna-dood-ervaring met Roelof mee te gaan.

Maar Arina had nog wat last van haar kniebandje (afgesproken werk ?) en ging niet mee en dus met klotsende oksels en knikkende knieën ben ik met de meester alleen afgereisd. Een beetje een vreemd ritje.

Lekker gereden daar niet van maar of het nou aan mijn nog niet herstelde lichaam lag of aan het grauwe zomeravondweer, ik had het gevoel dat we de hele weg wind tegen hadden en mijn richtingsgevoel liet mij ook in de steek. Dat krijg je er van als niet op je Garmin vertrouwt natuurlijk. Maar het resulteerde wel in een mooi tochtje van zo’n 60 km. Zie hier de details.

Eerst door de Biesbosch naar de Kiltunnel en zo de Hoekse Waard in. En vervolgens richting en langs de Binnenmaas weer terug naar ‘s Gravendeel om hier wederom de tunnel te pakken. Direct nog wat klimtips gekregen van de Meester. En het plan gesmeed om in de nabije toekomst maar eens een weekendje Ardennen/Limburg te doen. Lijkt me een topidee met alle kanjers: Meneer Verstand met een grote V want die gaat morgen 6x de Alpe ‘d Huez op en de voortekenen zijn dat ie dat met 34 vingers in de neus gaat doen, Bring-me-home-Pim, Martin-ik-fiets-nooit-maar-hou-jullie-toch-makkelijk-bij-Smeulers en natuurlijk meneer en mevrouw de Verschrikkelijke. Kijk er nu al naar uit.

Morgenavond indien de oppas voorradig is wellicht nog een tochtje met de Bende van Sliedrecht doen…..