” It could be the most terrifying motion picture I have ever made”.

Gedenkwaardige woorden van onze cineastische vriend Hitchcock, maar als meneer Onverstand meerijdt dan worden filmische fantasieën vaak werkelijkheid. Voor de dames: we hebben het over zaken louter gerelateerd aan het wegwielrennen.

Na gisteren samen met Meneer Onverstand  reeds uit vrije wil op stap geweest te zijn met Das Ungeheuer, werd vandaag de plaatselijke triathlonkampioen van Rhoon uitgenodigd om ons een les in Ausdauer te geven: Martin-ik-fiets-nooit-maar-hou-jullie-toch-makkelijk-bij-Smeulers.

Gisteren was overigens in het gezelschap van de twee kanonnen redelijk te doen en een maal thuis hoefde ik slechts 2 uur te ontzweten, gezeten in een badkuip vol met ijsblokjes en koelvloeistof. Vertrokken om 8.30 was het reeds tegen de 30 graden aan en 60 kilometers later was dat er dik boven. Ricardo had een mooie route uitgestippeld door het Alblasserwaardse land vol pinger slaatjes en fietspaden nog van voor de Grote Wederopbouw. Desalniettemin een fijn tochtje en ik mocht ook af en toe voorop rijden dus mijn dag kon niet meer stuk. De details: 60 km in 32,8 en een hs van 75%. Nog meer details :

Geleerd van de hittegolf van gisteren werd er vandaag al in alle vroegte gestart. Martin was vanuit Rhoon fietsend naar de Heinsiusstraat gekomen in gezelschap van Herbert en om klokslag 8.06 werd vertrokken voor een rondje Martinthuisbrengen. Oftewel, , door de Dordtse Biesbosch, door de Kiltunnel en dan richting de recentelijk gerenoveerde brug van Strijensas. Niet helemaal in de autenthieke kleuren zag Martin al snel maar toch een mooi en lieflijk bruggetje. Het was vlak hiervoor dat onze Herbert op gruwelijke wijze werd aangevallen door naar ik meen een papegaai. Niet zo verwonderlijk als uit het onderstaande grafiekje vanuit een gerenommeerd Duits vogelonderzoek blijkt:

Het was een wonder en een blijk van ijzeren wil dat Herbert gewoon het tochtje kon vervolgen. Vervolgens leidde Martin ons langs mooie Hoekse Waardse paadjes richting Binnenmaas en vervolgens de Heinenoordtunnel. Vanaf daar scheidden onze wegen en gingen Herbert en ik nog even lekker macho-achtig twee collega-renners voorbij met dik boven de 40, ach boys will be boys….

Wat wel erg fijn was en bovenal hoopgevend is het feit dat de doelstelling van de training weer eens werd behaald. Hartslag onder de 70% houden wat ruimschoots is gelukt: 70 km in 2u13 in gemiddeld 31,3 met een hs van 68%. Meer details:

Vandaag en morgen even wat rust pakken en dan waarschijnlijk dinsdag weer wat kilometertjes maken maar nu voor het eerst in 36 jaar weer een WK-finale meemaken. En omdat ik op 7-jarige leeftijd niet mocht drinken bij de vorige, ga ik dat vanavond maar eens inhalen……