” It could be the most terrifying motion picture I have ever made”.
Gedenkwaardige woorden van onze cineastische vriend Hitchcock, maar als meneer Onverstand meerijdt dan worden filmische fantasieën vaak werkelijkheid. Voor de dames: we hebben het over zaken louter gerelateerd aan het wegwielrennen.
Na gisteren samen met Meneer Onverstand reeds uit vrije wil op stap geweest te zijn met Das Ungeheuer, werd vandaag de plaatselijke triathlonkampioen van Rhoon uitgenodigd om ons een les in Ausdauer te geven: Martin-ik-fiets-nooit-maar-hou-jullie-toch-makkelijk-bij-Smeulers.
Gisteren was overigens in het gezelschap van de twee kanonnen redelijk te doen en een maal thuis hoefde ik slechts 2 uur te ontzweten, gezeten in een badkuip vol met ijsblokjes en koelvloeistof. Vertrokken om 8.30 was het reeds tegen de 30 graden aan en 60 kilometers later was dat er dik boven. Ricardo had een mooie route uitgestippeld door het Alblasserwaardse land vol pinger slaatjes en fietspaden nog van voor de Grote Wederopbouw. Desalniettemin een fijn tochtje en ik mocht ook af en toe voorop rijden dus mijn dag kon niet meer stuk. De details: 60 km in 32,8 en een hs van 75%. Nog meer details :
Geleerd van de hittegolf van gisteren werd er vandaag al in alle vroegte gestart. Martin was vanuit Rhoon fietsend naar de Heinsiusstraat gekomen in gezelschap van Herbert en om klokslag 8.06 werd vertrokken voor een rondje Martinthuisbrengen. Oftewel, , door de Dordtse Biesbosch, door de Kiltunnel en dan richting de recentelijk gerenoveerde brug van Strijensas. Niet helemaal in de autenthieke kleuren zag Martin al snel maar toch een mooi en lieflijk bruggetje. Het was vlak hiervoor dat onze Herbert op gruwelijke wijze werd aangevallen door naar ik meen een papegaai. Niet zo verwonderlijk als uit het onderstaande grafiekje vanuit een gerenommeerd Duits vogelonderzoek blijkt:
Het was een wonder en een blijk van ijzeren wil dat Herbert gewoon het tochtje kon vervolgen. Vervolgens leidde Martin ons langs mooie Hoekse Waardse paadjes richting Binnenmaas en vervolgens de Heinenoordtunnel. Vanaf daar scheidden onze wegen en gingen Herbert en ik nog even lekker macho-achtig twee collega-renners voorbij met dik boven de 40, ach boys will be boys….
Wat wel erg fijn was en bovenal hoopgevend is het feit dat de doelstelling van de training weer eens werd behaald. Hartslag onder de 70% houden wat ruimschoots is gelukt: 70 km in 2u13 in gemiddeld 31,3 met een hs van 68%. Meer details:
Vandaag en morgen even wat rust pakken en dan waarschijnlijk dinsdag weer wat kilometertjes maken maar nu voor het eerst in 36 jaar weer een WK-finale meemaken. En omdat ik op 7-jarige leeftijd niet mocht drinken bij de vorige, ga ik dat vanavond maar eens inhalen……
De afweertechnieken en mentale verwerking van de (vogel)aanval die meneer O heeft doen een zware miltaire oplieding verraden. Toch gaan mijn gedachten ook wat uit naar het arme vogeltje in kwestie, hij zal nooi meer dezelfde zijn. Overigens wel jammer dat de camera van meneer O niet aan stond, was een leuk filmpje voor Hart van Nederland (sbs6) geweest.
Het hele verhaal laat echter nog een passage van de tocht onbeschreven. Een passage die in mijn geheugen gegrift staat. Een gebeurtenis waar ik niet op voorbereid was, maar achteraf van denk “k had het kunnen weten”.
Als voorbereiding voor lotgenoten die ook eens een fijn stukje mee willen fietsen door de polder wil ik het toch maar delen.
Op het moment waarop we ver achterin het polderland van de hoekse Waard fietsten, een deel van de polder waar nagegnoeg geen enkel levensvorm dan ook waar te nemen is, hadden de mannen iets meer dan normale interesse voor mijn achterwerk.
Dit gevolgt door meerdere seksueel getinte uitingen maakte dat ik mij toch niet geheel op mijn gemak heb gevoeld.
De beloofde “sandwich” heb ik gelukkig kunnen vermijden, maar laat het een waarschuwing zijn voor de anderen wanneer ze met DBK en meneer O gaan fietsen in de polder.
Deze mannen willen meer delen dan enkel het plezier van het fietsen!