Na maandenlange  training, sportvoedingssupplementen en mentale voorbereiding stond gisteren het hoogtepunt van het seizoen op het programma: Boogies Extreme 2011.

Vroeg in de ochtend meldden zich achtereenvolgens Roy (altijd van de partij als het om Limburg gaat), Herbert (de man die dit jaar 150 kilometer in de regen Limburgs Mooiste voltooide) en Roelof die vrijdagavond achteloos zich aanmeldde zonder welke voorbereiding dan ook.

Kortom, een goed stelletje klimgeiten bij elkaar en na de traditionele koffie vertrokken we iets na 6-en richting Valkenburg. Na 2 koffiestops arriveerden we daar en bleek het geheime parkeerterrein van Roy gesloten maar vlakbij bleek genoeg plek. Op de fiets naar de start waar al een gezellige stemming heerste boven op de Cauberg. Het stuurnummer en de wielchip waren snel bemachtigd, nog snel even wat bekenden succes gewenst (Brenda en man) en toen vertrokken we onder een blauwe hemel richting het zuiden.

Het tempo zat er al (te) snel in en we hingen achter een groepje dat met dik 40 richting Cadier en Keer snelde. Over de Daalheimerweg (max %8%) en de Keunestraat (idem) werden de benen getest. Die waren dik in orde maar het razende tempo en de 3 koppen koffie zorgden er wel voor dat mijn hartslag te snel opliep.

Met de lange klim richting Hagelstein in het vooruitzicht maande ik de mannen tot wat rust en het tempo ging gelukkig wat naar beneden.  We stegen de volgende 17 kilometer ruim ruim 200 meter en vanaf daar ging het in volle vaart weer naar beneden naar Dalhem.  En weer volgde er een lange klim van 20 kilometer richting Soiron ditmaal waarbij het omhoog en omlaag liep maar uiteindelijk eindigden we op ruim 260 meter hoogte.

Een werkelijk magnifieke afdaling volgde richting Nessonvaux en daar begonnen we aan de 6 kilometer lange klim naar Banneux die werkelijk schitterend door het Fraipont Bois een weg naar boven baant. Bij Banneux namen we de afslag voor de 160 kilometer en even later kwamen we na ruim 70 de eerste stop tegen in Forges.

Tijd om even de hartslag en koppijn wat rust te geven en veel te drinken want ondertussen was het reeds 26 graden. Mijn hartslag was nog steeds iets te hoog en ik nam mij voor om nooit meer zo veel koffie voorafgaand aan een koers te drinken. Maar we moesten verder en de route leidde ons naar Trooz. Hier namen we helaas niet het verborgen afslagje naar rechts richting de Cote de Foret maar stond de lange klim van ruim 7 kilometer richting Fleron op ons te wachten. Een mooie geleidelijke klim die toch nog stukken van ruim 7% noteerde.

Nu begon de lange afdalende doorsteek noordwaarts richting Nederland. Nog even onderweg een mooie beklimming bij Dalhem die ik alleen deed met Roelof omdat we Roy en Herbert kwijt waren en ik begon mij steeds beter te voelen. Wat wel vreemd en nieuw was voor mij was het feit dat ik al een uur kramp had, nu weer aan de achterkant knie en dan weer aan het bovenbeen. De naweeën van de koffie. En het rare was dat het klimmen prima ging.

Bij Mesch kwamen we na de beklimming van de Bukel (6%) en ruim 100 kilometer Nederland weer binnen en bij de 2e verzorgingspost op 107 km stonden onze 2 vriendjes al op ons te wachten. Tot nu toe een prachtige rit met ruim 1000 hoogtemeters maar het mooiste moest nog komen. De komende 50 kilometer zou een aaneenschakeling worden van beklimmingen (13 stuks) als de route ons door de mooiste streken van Zuid-Limburg zou voeren.

Het eerste stuk richting Slenaken was nog een beetje inkomen met de Duivenstraat (6%), Dorpsstraat (9%), Grensheuvel (11%), Wolfsberg (8%) en de Hoogcruts (11%). Op exact 120 kilometer begonnen we aan de Loorberg. Met bijna 2 kilometer en een gemiddelde van 5% was dit de ultieme opwarmer voor wat nog ging komen in de Gulpen-streek.

Na de afdaling namen we de splitsing 160-225 richting de Schweiberg (8%) om via Mechelen en Partij uit te komen bij mijn eigen Angstgegner: Gulpenerberg-Oost. Slechts nummer 12 op de ranglijst van Nederland maar die venijnige 13% halverwege doet me altijd enorm veel pijn. Het uitzicht daarentegen als je boven bent maakt altijd alles goed en met mijn vijand onder aan mijn voetenkon ik met een gerust hart de laatste 5 klimmen tegemoet.

Overigens voelde ik me op dit moment weer helemaal happy en waren de krampen ook weer verleden tijd.  En dat ook nodig want die laatste 5 behoorden tot de top 7 van vandaag. Allereerst was daar de Kruisberg. Nieuw voor mij maar Roy had hem al aangekondigd als onplezierig en als Roy dat zegt dan moet je je echt zorgen gaan maken. En inderdaad, dat moest je. Ruim 700 meter, 8,5% gemiddeld met stukken van 13. Het was niet echt een fijne kennismaking kan ik je vertellen

Vervolgens togen we naar de Eijserbosweg. Een paar weken geleden nog gevreesd maar als je hem eenmaal kent en weet wat je kan verwachten valt hij eigenlijk wel mee. Relatief gezien dan want ook hier moet je op het steilste stuk van 13% staand op de pedalen naar boven harken. Hierna volgt een heerlijk steile afdaling en eindig je op de weg richting Etenaken. Hier volgt elke keer weer de verrassing van de Fromberg. Ineens moet je rechtsaf terwijl je nog lekker aan het nagenieten bent en moet je vol op de pedalen omdat je bijna stilstaat en het eerste stuk is toch ruim 8%. Verder is het een heerlijk heuveltje om je mentaal op te laden voor de allerergste van de dag: de Keutenberg.

Met name Roelof zag hier toch een beetje tegenop door alle verhalen en hier gooiden wij natuurlijk nog een schepje bovenop maar voorzagen hem en Herbert wel van de aller essentieelste info over deze verschrikkelijke heuvel: bochtje rechts, bochtje links, zo licht mogelijk terugschakelen en dan weer links stand de ruim 22% opknallen. Dit duurt 150 meter en daarna vlakt hij af naar 13 en moet je nog steeds vol aan de bak om niet o te vallen. Voor mij viel voor mij een fietser  a la Hoogerland in het prikkeldraad maar dan sur-place, zo steil is het. Je kan gelukkig de verdere afvlakking al snel zien en daarna heb je hem overwonnen en loopt de klim langzaam glooiend uit.

Halverwege kwam ik Roy en Roelof tegen die blijkbaar op weg waren naar Herbert die bij het zeer belangrijke terugschakelen op het eerste steile stuk  zijn ketting eraf had laten lopen. Bovenop genoot ik van alle perikelen van de dag, kwamen de mannen al redelijk snel aangefietst en werden we nog even gefotografeerd door wat kunstacademie studenten die volgens ons beter 500 meter naar beneden zich konden opstellen wilden ze echt wielerleed fotograferen.

Nu het ergste voorbij was, reden we al keuvelend richt Sibbe om vanaf daar Valkenburg binnen te rijden. Roy leidde ons vlak voor de laatste klim (Cauberg) nog even slinks de verkeerde kant op waardoor hij een niet meer te achterhalen voorsprong kreeg alvorens wij hadden bijgestuurd en bijgeschakeld. En alhoewel de Cauberg slechts 16e staat in het Nederlandse klassement met een gemiddelde van 7,5 % en een maximale stijging van 12%, doet zo’n laatste klim toch altijd meer pijn dan je denkt. En zeker na exact 160 kilometer en 2000 hoogtemeters.

Na ruim 6 uur netto fietstijd bereikten we de finish bovenop de Cauberg bij Landall Greenpark alwaar wij werden verwelkomd (je naam wordt zelfs omgeroepen als je finisht) op een leuk pakketje met hebbedingetjes (gratis) en 16 bier en 8 broodjes hamburger (niet gratis maar wel enorm lekker na zo’n dag).

Roy, Roelof en Herbert: super bedankt voor een geweldige dag en speciaal voor Michel (Freccia), Roy, Wouter, Michel (Buurman) en Arina: de hele route staat in de Garmin dus als jullie alsnog meewillen dan ben ik jullie man.