Eind november was het dan zover, ik ging voor het eerst fietsen in de Eifel.
Eerder dit jaar waren Franco en Roy al op expeditie richting dit Duitse heuvellandschap gegaan en kwamen lyrisch terug. Panoramische vergezichten, lang doorlopende klimmen met haarspeldbochten en een grote collectie aan hoogtemeters. Kortom: tijd om nog voor het verstrijken van dit jaar zelf ook eens af te reizen naar dit klimparadijs aan de Rursee.
Franco had de parkeerplaats in Simmerath nog in zijn navigatie staan en in zijn kielzog reden Robbie, Bastianelli, Gerhard (van het gerenommeerde Klijnhout Fietsen) en ik rond 7.00 mee op weg naar een nieuw fietsavontuur. Aangekomen zwaaiden we de autodeuren open en de windkracht 5 blies ons recht in het gezicht. Geheel tegen de wijsheid van Roy in (in de heuvels waait het nooit) maar de overige gesteldheid van de atmosfeer was daarentegen formidabel. Een wolkeloze lucht en een graadje of 12, niet slecht voor eind november.
We daalden via de Rurberg af naar de Rursee en al direct werden de jubelende bewoordingen over het uitzicht recht gedaan als de kronkelende afdaling ons een prachtig vergezicht toonde over de Rursee. En onderaan werd belofte twee direct bewaarheid: een heerlijke beginklim van 5 kilometer strekte zich uit naar boven. Halleluja, het heerlijke ritje was begonnen. Maar niet voordat onze racefiets-specialist een halve centimeter aan Duits glaswerk uit zijn buitenband had gepeuterd. Nog geen 5 kilometer gereden en nu al lek, een nieuw record ben ik bang.
We daalden hierna via een omweg weer af naar het dal en na ruim 20 kilometer begon de volgende lange klim naar Roth. Alles bij elkaar 10 kilometer omhoog, met een korte afdaling, waarbij de stijgingspercentages regelmatig boven de 10% aangaven. Aan het einde van de klim kom je dan op een redelijk saai plateau en hier begin je dan aan een 8-tje waarbij je 2 keer afdaalt naar het dal van het riviertje de, u raadt het al, Rur.
De eerste keer dat je het bruggetje oversteekt sla je direct rechtsaf steil omhoog. Hier moet je echt uit het zadel want de klim neemt hier Mortirolo-achtige proporties aan en loopt verraderlijk lang door. Op Strava heet deze klim de Branderhalid Climb, geen flauw idee waarom, en als je met je muis over de grafiek van de klim gaat voel je de pijn in je benen weer met hele stukken boven de 14%. In het Nederlands heet de klim de Lange Man klim en alles bij elkaar duurt deze zo’n 3 kilometer.
Vervolgens ga je richting Monschau waarbij je op en neer blijft gaan tot je weer de afdaling (zeer steil overigens) naar de Rur neemt en vervolgens over het bruggetje links aan te houden om weer terug te rijden over de weg met de prachtige naam Rauchenauel tot je weer boven aan de Rursee staat. Hier besluit Franco dat het mooi is geweest en rijden we met zijn 4-en door naar de minst mooie klim van de dag over de drukke B266 door het Nationale Eifelpark.
Onderaan in het dorpje Gemund wachten Robbie en ik tevergeefs op Bastianelli en Klijnhout die aan het einde van de klim zijn teruggekeerd naar de auto. We steken het riviertje de Urft over en krijgen gelijk een mooi klim voorgeschoteld die op Strava dan ook “mooie klim vanuit Gemund” heet. De klim leidt ons door een dicht bos en de afdaling biedt ons vervolgens een werkelijk geweldig uitzicht over de Rursee en het dorpje Heimbach met het prachtige kasteel.
Hier volgt de laatste klim naar Schmidt die nog vervaarlijk lang doorloopt en we beginnen onze benen nu wel te voelen. Boven aangekomen is het nog maar 10 kilometer terug naar de parkeerplaats maar de niet aflatende wind blaast ons recht in het gezicht. We zijn dan ook blij als na 116 kilometer en 2200 hoogtemeters de gezichten van de overige drie deelnemers aan deze geslaagde novembertocht door de Eifel opdoemen.
Natuurlijk eten we eerst nog even een halve meter schnitzel in het naburige bikerscafe alvorens we de lange terugreis naar huis anfangen. Eifel: danke schon und auf wiedersehen !
