Dit weekend was het dan zover: heuveltjes rijden in Limburg.

Grote vriend Herbert had een vrijgezellenfeest in Maastricht dus dit bood direct perspectief: fietsen in de omgeving van deze mooie stad is altijd een uitdaging en hopelijk trok deze activiteit zo’n enorme wissel op het gestel van de bionic man dat er wellicht wat rustiger aan gedaan moest worden. Dat laatste viel overigens te bezien want de immer en steeds meer afgetrainde Martin ging ook mee…

Klokslag 6.22 stond Martin op de stoep en tien minuten later waren alle fietsen op- en ingeladen met bestemming Golden Tulip te Maastricht alwaar meneer Onverstand hopelijk nog in katzwijm lag na de whiskey-proeverij van gisteren. Binnen 2 uur stonden we daar voor de deur en ja hoor, daar stond Herbert al te stralen van energie want hij had maar liefst 3 uur geslapen; ruim voldoende voor dit krachtmens en mijn hoop was dus snel vervlogen en het zou dus weer een heftig tochtje worden.

Vanaf het hotel naar voetbalclub VV Scharn, daar geparkeerd en de hoek omgeslagen het door Mapsource  in samenwerking met Garmin samengestelde parcours op. Officieel zo’n 58 km met 700 hoogtemeters. Officieel want mijn superapparaatje had ik ingesteld op automatisch herberekenen (van de route) staan en ik had de kaart van Nederland (althans dat stukje) niet geladen.

De eerste 28 km gingen dan ook van een leien dakje. De eerste stevige klim was de Schilberg. Met zijn 7% gemiddeld en stukken van 11 geen slechte opwarmer. Hierna werd per abuis de helleklim van de Loorberg (alle info geleend van de supersite Heuvelfietsen in Nederland, echt een aanrader als je fietst en dit dan ook nog vaak doet over heuvels) bij Slenaken 2 maal genomen. Twee maal dus 1620 meter gemiddeld 5% omhoog en hier was het dat Martin zich al een beetje opblies gebruik makend van een wat zwaar verzet zo bergop.

Maar dat daargelaten zat de stemming er goed in en via Mheer, Libeek en dus Slenaken reden we België in. Overigens waren we in dit laatste plaatsje dat in deze contreien  zelfs Klein-Zwitserland genoemd wordt, getuige van een onvervalste processie. Een prachtig en rustgevend moment als stilte voor een navigatiestorm…

De combinatie van bovengenoemde factoren en Belgie deed mijn Garmin in een machtig mooie afdaling van de Plank (eerst naar boven met gemiddeld 6% over 1600 meter) besluiten te gaan herberekenen en ineens waren we off track.  En vanaf dat punt werd de route niet minder mooi maar was het wel continue navigeren. Dat dat niet altijd niet perfect ging bleek wel uit het feit dat de afdaling over het kiezelpaadje inderdaad doodliep bij een boerderij. Wel een mooie boerderij maar daar had Martin geen oog voor, om half drie was de afscheidswedstrijd van meneer van Bronckhorst dus elke minuut telde.

Over de Remersdaal weer westwaarts, nog even een rondje van de chauffeur door Voeren met de altijd fijne Thier Saive van ruim 2 kilometer vanaf 75 meter naar 250 meter, om vervolgens weer richting het noorden te gaan om daar het vervolg van de route op te pakken. Godzijdank voor mijn gezondheid lukte dit want het energiepeil en humeur liepen wat terug bij Martin terwijl de onvermoeibare Herbert alles mooi en prachtig vond; geen spoor van vermoeidheid was waar te nemen. Nog even de Heiweg bij Mesch over en verder noordwaarts richting Maastricht en de laatste 10 km gingen zelfs heuveltje af.

Al met al een geslaagd tochtje waarbij toch moet worden opgemerkt dat er redelijk werd doorgefietst en alle heuveltjes toch door de algehele fitheid van de kameraden geen buitensporige krachtsinspanningen hebben gekost. Dit smaakt naar meer maar dan moet Herbert wel maximaal 3 uur slapen en moet onze tri-atleet Martin zijn trainingsintensiteit weer terugbrengen naar aardse maatstaven. Dan ga ik in ieder geval weer mee !

Alles bij elkaar hebben de Klimmende Kerels dus gewoon volgens de Wet van Broekhuizen 58 = 74 kilometers afgelegd inclusief ruim 800 hoogtemeters in ongeveer 3 uur.