Er zijn van die zondagochtenden die je dankzij je vrienden niet snel zult vergeten.

Laat ik beginnen met het feit dat ik in al die jaren dat we met zijn allen samen fietsen nog nooit eenzijdig heb afgezegd. Tot afgelopen zondag en dat heb ik geweten dankzij mijn vrienden Freccia en Onverstand. Ik wil jullie hun sarcastische proza niet onthouden en troost mij met de gedachten dat ik, ondanks 14 Koninck in Visser’s met vriend Kilian, vandaag direct ben begonnen om mij uitermate goed voor te bereiden op onze afspraak: City-Pier-City 13 maart 2011. En dat daar eens een keer een notabene uitermate kort fietstochtje voor wordt opzijgeschoven, who cares ? Deze mannen dus:

Freccia:

“Na die fles wijn van gisteren had ik eerst nog een gezonde hoop op een dik pak sneeuw zodat ik geen slechte excuses hoefde te verzinnen om niet te hoeven fietsen vanochtend. Helaas, op dat moment dan. In plaats van een dik pak sneeuw gewoon een mooie laag rijp onder een voorzichtig zonnetje. Heerlijk, dat wordt fietsen met Jacco! Want tegen kou kun je je kleden, 3 lagen shirts, 2 broeken over elkaar en een jasje (begrijp je em nu?) er overheen en ik ben er klaar voor. Dat geldt niet voor Jacco, nooit gedacht dat hij de belofte van slechte afzegexcuses zou gaan invullen met een volledig eigen versie. Omdat ik kon horen dat het huilen hem nader stond dan het lachen toen hij zich realiseerde dat hij waarschijnlijk de laatste mooie fietsdag van 2010 aan zich voorbij liet gaan werd hij alsnog verexcuseerd. Weer opnieuw wennend aan de idee van zelf een rondje uitzetten bedacht ik mij dat het toch wel slimmer was om een route uit te kiezen met zo min mogelijk houten bruggetjes, uit respect voor gladheid. Rondje Puttershoek, Heinenoordtunnel en weer terug.
De eerste meters rijd ik als een oud vrouwtje door de bochten richting N3 om daarna toch nog wel redelijk door te rijden richting Kiltunnel. Niet gehinderd door de gebruikelijke zondagsrijders- en lopers op een mooie zonnige dag had ik de hele weg voor mezelf wat wel zo lekker bij het vermijden van gladde stukken. In de polder tussen ‘s Gravendeel en Heinenoordtunnel rijd ik bijna achteloos boven de 30 en zwetend alsof het hoogzomer is. Helemaal als ik de oven van de Heinenoordtunnel in rij. Na deze volgas uitgereden te zijn lijk ik hongerklopverschijnselen op te merken, maar het kan ook zijn dat het ontgiften is begonnen. Hoe dan ook, de terugweg is weer ouderwets tegen de koude wind instoempen. Stomstomstom. De snelheid is er nu wel af, maar met een steady stoempend tempo blijft het wel genieten om de berijpte buitenwereld langzaam te zien wegtrekken onder de verwarmende zonnestralen.
Langs de Oude Maas is het af en toe nog even opletten tussen de bomen en het fietspad vol met bladeren maar echt gevaarlijk wordt het niet. Ondertussen is de kou ook door mijn overschoenen getrokken en krijg ik koude voeten. Nog niets aan de hand want verwarmd door de idee en geur van versgebakken broodjes thuis heb ik er geen last van.
Van deur tot deur toch nog 40 mooie kilometers meegepakt op de laatste zondag van november. Mede mogelijk gemaakt door mijn nieuwe schoenplaatjes (genot), overschoenen (staan fantastisch) en nieuwe fietshandschoenen (geen kou aan mijn vingers).
Volgende week moet ik passen, maar als we daarna nog mooi fietsweer krijgen ben ik weer van de partij.

Onverstand:

“Ken je die mop van die blonde kopman die zou gaan fietsen?
PSIES ….!
Wie de (fiets)schoen past (al of niet voorzien van net aangeschafte nieuwe clips en omhult door een warm passend en met klitteband sluitend hoesje) trekken hem AAN, OOK op zondag morgen én zeker als het zonnetje schijnt een medefietsfanaat al dagen stampvoetend zich heeft verheugd op een fraaie ‘vriendentocht’.
Troost mij de gedachte dat ik DBK ken als iemand die zich deze pijnvolle gebeurtenis zonder meer dubbel en dwars zel herstellen om er alles aan te doen dat betrokkenen deze vervelende gebeurtenis niet langer als een ‘kras’ in het toch fijne fietsgeheugen zullen herinneren.
Kortom, wij wachten in spanning (ja geschreven met een ‘a’ en niet met een ‘i’!) de initiatieven van onze DBK af. Wellicht dat het een glijdend voorstel wordt waarvan hij hoopt dat ik een scheve schaats (…!) zal rijden …

Afijn, van je vrienden moet het dus hebben. Neemt niet weg dat deze jongen ondanks verrekte slechte voorbereiding in de kroeg de dag ervoor (volledig voor rekening van Kilian) de ochtendkou (-1) ingedoken is voor de eerste duurtraining. En het ging helemaal niet slecht. 11,2 kilometer in het uur en dan is er nog behoorlijk relaxed gelopen. Zelfs nu ik ‘s avonds dit stukje zit te typen heb nog geen helse krampen of stekende hoofdpijnen dus er is hoop op nog beter.

Net nog even in ruil voor Ipad-tips nog wat adviesjes ingewonnen bij Rob en deze geeft ook aan dat in combinatie met 2x spinningles geven en wellicht af en toe nog eens wat wegwielrennen, 2x in de week trainen meer dan zat is. Twee trainingen bestaande uit een duurtraining en een interval. Daar kan ik wel mee leven en we hebben nog 4 maanden te gaan en als alles heel blijft dan gaan we zeker een 1.55 uit het uur slepen. Maar goed, dat is nog ver weg en wie weet wordt het vriendenclubje op de fiets wel een vriendenclubje op weg naar CPC 2011.