Het mislopen van de Boogies Extreme van vorige week door het slechte weer werd afgelopen zondag ruimschoots gecompenseerd met een zware cyclo door de Ardennen: de Velomediane Claude Criquielion.

IMG_2502De Vélomediane is een redelijk zware cyclo in de Ardennen, waarbij lange, goedlopende klimmen worden afgewisseld met zeer steile klimmen. Het parcours van de cyclo wijzigt elk jaar, maar het karakter blijft onveranderd. De route bestaat uit 3 lussen waarbij de eerste lus een lekker opwarmrondje is en in de tweede lus  de ongemeen steile Mur de Vélomediane (Pied Monti, max 21%) beklommen moet worden. Het laatste rondje meet 100 kilometer en al direct moet de beruchte ‘drietrapsraket’ Rue de Cohette – Parc a Gibier en de Col de Haussire genomen worden om aan de derde lus te beginnen. Uiteindelijk bedraagt de hele route 170 kilometer en ruim 3200 hoogtemeters.

Ik had de route van deze cyclo, die wordt omschreven als 1 van de zwaarste cyclo’s van de Benelux, al in mijn achterhoofd om in het late najaar met het hele Jaxiting Racing Team te gaan rijden als afsluiter van het wielerjaar. Maar nood breekt wetten dus nadat het vorige week meteorologisch onverantwoord bleek om af te reizen naar Limburg voor de nodige hoogtemeters werd de knoop snel doorgehakt. Vraag was alleen: wie gaan er mee.

IMG_2453Roy kon streepje mocht niet mee na zijn Marmotte-succes van vorige week (9 uur en 10 minuten !), Cor kampt nog met licht blessureleed na zijn Marmotte gereden met een dubbel (!), Michel loopt alleen nog maar als voorbereiding op de Rotterdam Marathon van komend jaar (eindtijd 3.30 is de voorspelling), Gerhard moest de avond ervoor speechen op een bruiloft (en een klein drankje doen) en Herbert heeft zich afgemeld voor het komend half jaar (hockeywedstrijden plus dito feesten).

Bleven over: Bas zonder bijnaam (Adri naar Adri van Tiggelen alias de Spijker ?) en Il Mattone (Franco). Deze twee reeds ervaren cyclorijders (4 stuks reeds dit jaar) malen niet om een hoogtemetertje meer of minder. Helaas heeft Franco een nogal Bourgondische vakantie achter de rug met als  bijeffect wat extra kilogrammetjes en dus waren we blij verrast dat onze team-fysio ook graag mee wilde: Martin. Deze strak afgetrainde begeleider van handbikers heeft in die functie ook menige bergtop gezien en kon onderweg ook gelijk de fysieke conditie van Il Mattone scherp in de gaten houden. Kortom: een goed cluppie om een cyclo te rijden.

IMG_2501Zondagmorgen om negen uur meldden wij ons in Roche -en-Ardenne, een pittoresk stadje aan de oevers van de Ourthe op een slordige 246 kilometer van Dordrecht. Ondanks de fraaie weersbespieglingen vooraf was het gewoon typisch Ardens weer: mist, vochtig en fris. Het opwarmrondje van amper 20 kilometer kwam dus goed van pas. Een lange en gelijkmatig beklimming van rond de 5% over de Cote de Mierchamp deed ons lekker opwarmen en alle beentjes voelden goed aan. Klaar voor het 2e rondje.

Onderaan ronde 2 draai je gelijk rechtsaf de lange klim naar de Cote d’Ortho op. De percentages lopen hier al lekker op richting de 8% en je waant je in de bergen door de lengte van de klim. Via lange klimmen als de Cote de Herinval (3 km) en Cote de Fily (3,3 km) gevolgd door wat kortere, kom je uiteindelijk uit bij het klapstuk van ronde 2: Cote du Pied Monte alias Mur de Velomediane. Haar 6e plaats in de Cotacol met als commentaar “een van de sterkste helling ervaringen van België” geeft al aan dat er op deze klim “een jasje wordt uitgedaan”.

IMG_2509Zodra we al keuvelend het brugje in Maboge over de Ourthe zijn gepasseerd is het direct menens. Een muur doemt voor ons op en Bas kan zijn lachen niet inhouden zo hilarisch steil is deze beklimming. Ineens heb ik spijt van mijn beslissing om a la Cor de hele onderneming op mijn middenblad (39) te rijden en moet staand vol op de pedalen om stoempend boven te geraken. Na ruim een kilometer volgt een klein stukje vlak om vervolgens nog anderhalve kilometer a 6% door te harken tot je uiteindelijk boven staat uit te hijgen

Al recuperend rijden we terug naar la Roche om aan de laatste rondje te gaan beginnen. Na een bijna fatale crash van Bas in een levensgevaarlijke bocht zonder vangrail (” ik had hem helemaal onder controle hoor”, was zijn commentaar op zijn miraculeuze ontsnapping aan een kilo of 6 aan gips) rijden we eerst nog even naar de auto voor wat proviand om  vervolgens het stadje weer in te rijden en na 500 meter rechts af te slaan. Hier slaat de schrik ons om het hart want de eerder genoemde “drietrapsraket” wordt direct gelanceerd. Over de kasseien gaat het gelijk ruim 12% omhoog om dit percentage een kilometer aan te houden. Na het kerkhof heb je heel even om op adem te komen maar daarna knalt de beklimming in 1 keer anderhalve kilometer door met de Cote du Parc a gibier (ruim 15%) en vervolgens de Col de Haussire (ruim 11%).

IMG_2513Eenmaal boven gekomen staat daar de beloning: een knalgeel bord met daarop de hoogte (498 meter) maar nog belangrijker de klassering op de Cotacollijst van Belgie: nummer 1 ! En nog belangrijker: ook Bas (“best pittig”), Martin (“loodzwaar”) en uiteindelijk Franco (“dit nooit meer”) halen de top zo met hun eigen gedachten. Il Mattone heeft onderweg naar boven al besloten dat het niet lang meer gaat duren voordat hij een tusendoorweggetje terug gaat nemen maar Martin geeft geen krimp en sluit zich moeiteloos aan bij het Marmotte-duo.

Vervolgens rijden we via Cote de Samre naar het hoogste punt van de route (553 meter)  om hierna achter elkaar twee prachtige maar wederom zware klimmen te beslechten. Eerst is daar de Roche a Frene, een mooi kronkelige klim, met heuse haarspeldbochten,  van ruim 2 kilometer met een gemiddelde van bijna 10% en een buitengewoon mooi uitzicht. Een echte aanrader voor de echte klimmer en dat is ook de volgende halte : Col de Rideux. Hier kan je een lofzang vinden op deze prachtige klim dwars door een dicht bos om aan het einde van 2600 meter lange klim het venijn aan te treffen.

De klimmeters beginnen onze benen te teisteren en Franco heeft het wel gezien voor vandaag en besluit terug naar de auto te gaan alwaar hij ontdekt dat hij alles bij elkaar gewoon ruim 2600 meter heeft geklommen in iets meer dan 140 kilometer, niet misselijk voor iemand die zogenaamd geen klimmer is…

IMG_2512De 3 musketiers rapen de moed nog eens bijeen en beginnen aan de laatste 55 kilometer. Bas montert ons op met het feit dat er nog maar 8 beklimmingen volgen waarvan 2 serieuze. Martin verblikt of verbloost niet en gaat van de weeromstuit gewoon de eerste beklimmingen gewoon op kop rijden. Na wat korte beklimmingen komen we bij Rendeux om te beginnen aan de Cote de Waharday, een lekker lopende klim met net voor de helft ineens een knik omhoog van ruim 12% om vervolgens iets af te vlakken.

IMG_2487We stuiteren achter Martin aan naar beneden om uit te komen bij de laatste en langste uitdaging van vandaag: de klim naar de top van de Laidprangeleux. Hier besluit ik om eindelijk maar eens gas te geven en laat Bas achter die bij Martin blijft. Onze dappere fysio neemt bewust wat gas terug na deze slopende dag en Bas is heel even te sociaal om met mij mee naar boven te gaan. Ik rij moederziel alleen heerlijk naar boven en heb weer voor heel even dat heerlijke Marmotte-gevoel van kilometers langs omhoog pedaleren.

IMG_2497Beneden gekomen komt Bas al aansnellen en moeten we even wachten op Martin voordat we in een hele lange afdaling terugrijden naar Roche. Hier treffen we geheel tegen onze verwachtingen in Franco niet aan op het terras met een 3-gangenmenu maar onze Italiaanse vriend ligt lekker uitgeslapen in de auto op ons te wachten. Bas is ondertussen aan zijn 23e krentenbol begonnen en overweegt nog een rondje te doen terwijl Martin geheel terecht enorm tevreden terugblikt op zijn eerste en zeer geslaagde klim-cyclo.

Zoals altijd: mannen bedankt voor een onvergetelijke dag en gelukkig hebben we de data nog: 169 kilometer en 3200 hoogtemeters in 7 uur. Verdomme: veertig minuten sneller en ik had een Gouden Everzwijn verdiend….