Vandaag met Meneer Onverstand zeer onverstandig de dik besneeuwde Biesbosch ingetrokken met de mountainbike.

“Elke kleur is nu vervaagd
bedekt onder een witte deken
De vroege ochtend
die nog geen sporen draagt
Vogels lijken te zijn geweken
Bomen, struiken zwaar beladen
zwiepen en buigen
onder hun zware last
Geen mens of verkeer
alleen een hoorbare stilte
dat in dit landschap
zo prachtig mooi past”.

Dit is wat er door me heen schoot (en door het hoofd van de onbekende dichter die dit schreef) toen ik vanmorgen dik aangekleed het witte landschap van de Biesbosch inkraakte. En het waren niet mijn spieren en botten of de tandwielen van mijn mountainbike, nee wat kraakte was de minimaal 15 centimeter sneeuw waar ik doorheen moest ploegen.

Natuurlijk had ik me in de kroeg de avond ervoor door mijn grote vriend Herbert er weer in laten lullen om voor dag en dauw dik onder nul me af te laten beulen door moeder natuur en Meneer Onverstand. Maar ik moet zeggen dat de schoonheid en stilte van de maagdelijk witte natuur mij vanaf minuut 1 enorm gelukkig maakte.

En dat kwam ook omdat de eerste 10 kilometer redelijk goed te berijden waren, met de nadruk op redelijk. Dit veranderde nadat we voor de Moerdijkbrug linksaf sloegen richting fietspad Langs den Engel. Onberoerd lag het wegdek erbij en dat zou de komende 15 kilometer zo blijven. Geen mens had zich hier durven vertonen de afgelopen 24 uur en dus reden wij door centimeters hoge sneeuw en vonden het allemaal prachtig.

Ik zou nog uren hier superlatieven kunnen poneren over hoe mooi, sereen, gelukzalig, zwaar en onvergetelijk het 2 uur durende ritje was maar beelden zeggen meer dan woorden. Als Drenthe ook zo mooi is begin januari….