Aan het einde van het seizoen nam ik mijn statistieken van dit jaar nog eens door en wat bleek: ik kwam nog wat hoogtemeters tekort. En dus reisde de familie Jaxiting nog eens af naar mijn geliefde landgoed Cortils in Dalhem.

Dag 1: Les Waides, Vitchen en la Planck

 

Vroeg in de middag kwamen we reeds aan in een zonovergoten Wallonie. De thermometer gaf maar liefst 22 graden aan en na het razendsnel uitpakken en inrichten van ons chateau, gaf mevrouw Jaxiting haar toestemming om de Koga uit laten in de achtertuin van het landgoed.En zo reed ik rond 16.00 reeds weg voor een hernieuwde kennismaking van deze prachtige streek.

Allereerst zette ik koers richting een oude bekende: Les Waides. Aangezien dit 1 van mijn eerste buitenlandse pittige klimmen is, houdt deze heuvel een apart plekje in mijn fietsershart.  Was deze kuitenbijter op 3 juni 2011 nog een bijna brug te ver, ondertussen zijn we ruim een jaar verder,  is het materiaal ook wat ge-upgraded en hebben we ook veel meer klimmeters in de benen. Oftewel: Les Waides blijft een geweldige klim maar is ondertussen ook een melancholische opwarmer geworden voor wat vandaag nog komen gaat.

En dat is allereerst de voor mij nog onbekende Vitchen. Met een maximum die de 10% niet passeert mag deze helling toch betiteld worden als een absolute aanwinst voor de streek. De bocht om rechtsaf bij Voeren en de holle weg wordt na een rustige aanloop zichtbaar waarna deze samen met de bomen op de toppen van de hoge bermen in de avonduren aandoen als een donkere tunnel. Alles bij elkaar zo’n 2 kilometer lange klim die het op zijn zachts gezegd niet moet hebben van een gelijkmatige ondergrond maar wel van een toch behoorlijk stijgingspercentage.

Aan het einde kom je bovenaan la Planck uit en dus ben ik eerst naar beneden gegaan om vervolgens weer omhoog te slingeren. Gemiddeld nog geen 6% maar met wat pittige stukjes boven de 8 en een mooi wegdek. Hiervandaan rechtsaf naar Teuven om daar de prachtige Kasteelstraat op te rijden. Een 1200 meter lange klim met 3 haarspeldbochten het Gulpdal uit met een gemiddelde van 7%. Een aanrader !

Aan het einde ben ik gekeerd want de eerste dag moest niet direct te veel kilometres tellen en dus ben ik via de Holliquette, die ook altijd in Boogies Extreme en in 2010 in de Amstel Gold Race zat, naar huis gescheurd.

Al met al een ritje van ruim 45 kilometer maar toch nog met ruim 800 hoogtemeters. Wallonie, we zijn er weer ! Details: klik hier

 

Dag 2: Dalhem-Bellaire, een deel van de Hel van Houtepen

Hoogtepunt van het seizoen moet de Hel van Houtepen worden. Deze zwaarste doorgaande klimtocht vanuit Nederland en terug bedraagt maar ruim 200 kilometer en telt 5000 hoogtemeters. In totaal telt deze rit 53 echte hellingen op 233 km, dus minstens één per 5 km, met nog het nodige vals plat tussendoor. Ruim 25 hellingen zijn zwaarder dan de Eiserbosweg, de Keutenberg, de Dode Man of welke Nederlandse helling dan ook. Een stuk of 15 klims zijn van soortgelijke zwaarte als de Côte de la Redoute en sommige zelfs zwaarder.
Een deel van de route met wat echte kuitenbijters loopt door het stuk Wallonie waar ik mij bevind dus ik moest natuurlijk proefondervindelijk te werk gaan. Aldus plande ik thuis reeds een leuk tochtje die mij via de prachtige afdaling van Richelle (die ik terug omhoog reed) , via Rue de Sarcolay (12%), Rue des Trixhes (de milde variant van 10%) naar de Bois Sauvage brengt. Op dit verharde pad doet het stijgingspercentage (ruim 20%), de kracht op de pedalen en het losse zand op het asfalt, je achterwiel wegslippen. Eenmaal boven ga je ven naar beneden waarna de Rue de la Vielle Voie op je wacht (18%) gelijk gevolgd door Rue des Trixhes (de minder milde variant van 13%).

Eventjes kunnen de benen wat uitrusten als we het Maasdal inrijden naar Wandre toe maar dan wacht eerst de Rue de la Xhavee (22%). Tweehonderd meter na het begin deze muur sla je links steil omhoog een oprit in waarbij je de eerste keer al meteen gaat inschatten naar welke kant je het beste kunt omvallen. Maar veel ruimte om het antwoord te formuleren is er niet. De rue legt je direct een volgende keuze voor: in het midden van de straat staan ook huizen en je moet of links of rechts de smalle doorgang in. De helling heeft zich ondertussen zonder scrupules met 22% aan je opgedrongen.

Vervolgens duiken we weer naar beneden richting Wandre om vervolgens de Cote du Bois de la Dame (max 17%) op te knallen. Met een lengte van 1350 meter en drie haarspeldbochten van ‘de schoonste soort’, is zij een lust voor diegenen in training voor het Alpenwerk. Met een aperitief van 12% slingert zij zich 107 hoogtemeters naar de top.

Boven gekomen rij je lekker relaxed bovenlangs het Maasdal naar  Richelle om de prachtige Rue de Richelle (nummer 10 in Kuitenbijters Mooiste). Met curven van 320° behoort deze klim tot de esthetische buitencategorie. En vanaf de top is het nog maar een 10-tal kilometres terug naar mijn rustieke onderkomen.

Alles bij elkaar een pittige kennismaking met slechts een klein deel van de HvH: in slechts 50 kilometer zaten bijna 1200 hoogtemeters dus dat wordt nog even trainen. Details: klik hier.

 

Dag 3: Wallonie + Limburg, een mooie combinatie

Na het percentage-geweld van gisteren heb ik besloten vandaag een wat langere rit met bescheiden klimmetjes te doen. Uiteindelijk kom ik bedrogen uit, maar daar later meer over. Allereerst had ik mij weer eens verkeken op het heuvelachtige karakter van deze streek dus toen ik bij de eerste serieuze klim aankwam had ik er al ruim 200 hm opzitten zonder date r echt kuitenbijters inzaten.

Voorbij Aubel draai ik natuurlijk linksom La Clouse op, vast besloten om mijn eigen record op deze serieuze klimweg (18%) te gaan verbeteren. Ik dender dit smalle paadje omhoog om al snel te merken dat die laatste honderden meters me waarschijnlijk op gaan breken. Met mijn tanden op elkaar en laatste restje energie kom ik boven. Naar later bleek ben ik slechts 7 seconden sneller dan in mei jl. maar sta wel nummer 5 op Strava dus dat is niet slecht (3m17 met 17 gem).

Een heerlijke afdaling brengt mij naar La Planck en vervolgens naar de Kasteelstraat (zie dag 1). Langs het kasteel Beusdael rij je via Kuttingen (echt waar) Nederland binnen. Je slingert dan vervolgens om hoog naar Epen om vanaf deze kant de Loorberg op te rijden. Slingerend naar beneden kom je in Slenaken waar de Schilberg wacht (max 11%) en dan over de Hoogcruts via Noorbeek rij je de naar boven langs Vroelen en dan bovenaan wacht een prachtige afdaling naar Martens Voeren. Dus die ga ik nog eens andersom rijden, dat snap je wel. En dan resten nog 2 oude getrouwen: Rullen (max 17%) en natuurlijk Les Waides maar dan de west-variant.

Onder weer heerlijke atmosferische omstandigheden ben ik toch weer ruim 72 kilometer onderweg geweest en de opbrengst van vandaag is maar liefst 1340 hoogtemeters. Hoezo heuvelachtig ? Details: klik hier.

 

Dag 4: La Redoute, Cote du Hansez en Drolenval, mooie afsluiter !

 

De laatste dag is er 1 van mist en naderende herfst. Maar ook 1 van beroemde hellingen en echte kuitenbijters. Ik neem de auto naar Pepinster en parkeer op het parkeerterrein van de plaatselijke Delhaize. Hier vandaan rij ik door het Vesdre-dal naar het eveneens roemruchte Nessonvaux.  Met haar almaar voort slingerende lijn heeft de Vesder een waar klimmersparadijs geschapen voor de liefhebber voor de stevige klim.

We beginnen met de Trasenter Nord met een lengte van 5 kilometer en een gemiddeld van nog geen 5% du seen aardige opwarmer. Zeg maar een evenknie van de Limburgse parel de Camerig. Deze klim leidt naar het beroemde Banneux van waar je heerlijk afdaalt naar Remouchamps, de standplaats van de beruchte La Redoute.

Je kan je benen even wat sparen en dat is ook wel nodig want in het Ambleve-dal ga je direct wanneer je het dorp verlaat flink omhoog. Onder het viaduct van de N662 door en direct naar rechts begint de echte klim. Direct lopen de percentages richting de 10 maar dit is nog kinderspel vergeleken met gaat komen wanneer je van de rijksweg afbuigt. Nu gaat hij pas echt omhoog richting de 17%. Heel eventjes denk je het ergste gehad te hebben als de laatste knik nog moet komen. Nu gaat de weg weg echt steil omhoog richting de 20% en ik moet echt alle zeilen bij zetten want met name de lengte maakt van deze beklimming een Cotacol-bommetje (249 punten, tvgl: les Waides 138).

Via de Cote du Cornemont waarbij kleine dorpjes worden afgewisseld met weidse panorama’s en de percentages die van het gematigde sort zijn. Met een maximale van zo’n 9 % is ze te categoriseren onder de “goed lopende” hellingen.

Via de Rue du Steppes die ook nog zeker een keer omhoog ga rijden (2,5 km met max 20%), kom je weer in Nessonvaux uit. Je rijdt door het dorpje als je plots linksaf moet en tegen een muur aankijkt. Dit is het begin van Cote de Hansez waarbij het begin zo steil is dat je in mum van tijd een schitterend uitzicht hebt over het prachtige dorpje. Het wordt alsmaar steiler en na de s-bocht doe teen steigerende 21% de vergelijking met de Redoute zeker recht. Vanaf hier is het stoempen geblazen voordat u na bijna 2 kilometer boven bent.
We maken een rondje langs Olne (via de bovenkant van de Foret) en komen weer terug in Nessonvaux en rijden vervolgens terug naar Pepinster voor de laatste bekliming van de dag: de Drolenval. Onderaan zie je het dorpje al liggen op respectabele hoogte. De klim begint gestaag met 13% en lijkt in het gehucht halverwege even tot rust te komen. Maar met een climax van 20% op driekwart van de klim lijken de 15 tot 12 procenten daarna als vals plat. De klim claimt met recht een hoge klassering in de Kuitenbijter-index en scoort met 260 punten een respectabele plaats in de top 20 van België krakers.

Gelukkig staat de auto op de parkeerplaats van de plaatselijke super want ik ben wel toe aan een extra colaatje. Deze rit was slechts 54 kilometer lang maar bracht mij wel bijna 1000 hm in slechts 5 echte klimmen. Details: klik hier.

 

Samenvattend

 

Het was weer een zeer welbestede week in Wallonie en ik ben echt al aardig thuis in deze streek waarbij werkelijk elke centimeter naar boven of beneden loopt in een geweldig mooie omgeving. En of ik nou wil of niet: de Hel van Houtepen wacht en wat is nou een betere training dan eentje in de streek waar deze helse tocht dwars doorheen loopt ?.

Wallonie: tot gauw !