Herinnert u zich deze nog: Leve de Man van de TGV van het Cocktail Trio uit 1973 ? Nee, nou ik wel na vanavond. Werd hij in vroegere dagen nog meneer Onverstand genoemd, na vanavond op stap te zijn geweest met het Cocktail trio (Pim, ik en voorheen meneer O), noem ik hem vanaf nu De Man Van De TGV. Ik weet niet of hij die l’Alpe du Beaucoup binnen een uurtje of 2 wil afraffelen, maar als hij zo doorgaat zit een recordpoging er dubbel en dwars in.
Het rustigste moment van de hele avond was het traditionele kopje koffie van Pim (met 1 schepje suiker aub) en daarna was de pret over. De Zwijndrechtse brug opgeknald, de dijk richting Heinenoordtunnel afgejakkerd en daarna op een haar na bijna de bergpunten moeten overlaten aan DMVDTGV. Defibrillerend hijgde ik boven nog dat het vandaag weer een max 75% moest worden maar dit was tegen dovemansoren gericht.
Geen flauw idee waar we allemaal zijn geweest, ik zag in een flits Klaaswaal voorbij schieten, dacht iets van Strijensas te herkennen en werd bovenaan de lange klim van de Kiltunnel lachend opgewacht door een lange, gespierde man op een knalrode racefiets. Pim is de hele weg er stoïcijns onder gebleven maar diep van binnen moet hij zich ook gerealiseerd hebben dat we er weer een Roelof de Verschrikkelijke bij hebben.
Deze week nog gaan Pim en ik stilletjes middenin de nacht over B-wegen op pad naar België naar de vroegere huisarts van Gert-Jan Theunisse om daar onze heil te gaan zoeken in de medische wetenschap van onze Zuiderburen. Want opgeven is geen optie ……
Het enige voordeel van op sleeptouw bij onze eigen Cancellara is dat de cijfertjes redelijk indrukwekkend zijn: 55 km in 1.39 met een gemiddelde van 32,1. Als ik wil weten waar ik nou eigenlijk geweest ben vanavond dan klik ik gewoon hier even.
Voor het eerst heb ik gedurende de klim in de Heinenoordtunnel de kont van de blonde kopman in het oog kunnen houden. Normaal staat hij ontspannen aan z’n bidon te lurken als ik als een fietsend lijk bovenkom, maar nu zag ik hem blazend de laatste klimmeters maken. We gaan vooruit…of achteruit…’t is maar hoe je het bekijkt. Verder weiger ik voortaan te fietsen in temperaturen onder de 10 graden. Door onze hoge snelheden van de laatste tijd is de windchillfactor zodanig dat ik last heb van bevriezingsverschijnselen van de tenen. En dat in de tweede helft van april! Mijnheer Onverstand heeft een conditie als van een paard en is alleen nog maar te stoppen door zijn vele chronische blessures waar hij gelukkig nog steeds onverstandig mee omgaat. Maar hulde voor onze toekomstige berggeit. Maar nu eerst een goed gesprek met mijn Garmin: een gemiddelde hartslag van 96% in 55 km is lastig uit te leggen aan de buitenwereld en het weigeren van routes (JB allergie?) moet ook maar eens afgelopen zijn anders wordt hel volgende waypoint de sloot.
Hoe te reageren als je op een doordeweekse avond ‘n keertje achter(!) twee z. ervaren wielrenners mag fietsen en vervolgens publiekelijk als TGV wordt weggezet? Met grote angst werd ik, als een net uit de winterstalling gehaald wagonnetje, voortgetrokken door twee ware Maglevs. Ik stap nog veel liever weer in deze magneetgedragen trein (Shanghai, topsnelheid 581 km/uur) dan blind achter deze twee mannen van het eerste uur te fietsen. Ik moest het slechts doen met regelmatig op het allerlaatste moment naar achteren geschreeuwde waarschuwingen zoals “paaltje, auto, hond”. Bij wijze van uitzondering werd ik conform een oude traditie met enige regelmaat geduwd en dan bevond ik me plots toch, volledig tegen mijn zin, in eerste positie. Voor alle duidelijkheid, een geduwd wagonnetje, al rijdt die even op kop, blijft een wagonnetje! Kortom, toch weer onverstandig van me.