Na maandenlange voorbereiding en via de mail lastigvallen van alle Jaxitingleden was het afgelopen zondag zover: de Jaxiting Limburg Classic werd verreden.
Voor dag en dauw zaten alle leden om 6.30 aan de keukentafel van DBK voor een laatste briefing en een kopje koffie. Deze keer had Cor geen hondenpoep aan zijn klikpedalen gesmeerd om de boel opzettelijk op te houden dus we konden zoals gepland om klokslag 7 uur afreizen naar onze vast startplek: de Bemelerweg te Maastricht.
Snel omgekleed en toen werd om 9.21 het startschot gelost voor de ruim honderd kilometer lange tocht door Limburg. Het onderstaande filmpje geeft een impressie van alle deelnemers.
Aan een warming-up en rustig inrijden had de organisatie niet gedacht dus doemde na amper 3 kilometer het eerste obstakel reeds op: St Joseph. Een lekkere 2 kilometer lange klim naar Cadier en Keer met stukken van ruim 9 ertussen. Na deze opwarmer ging de troep jonge honden zuidwaarts richting Mesch alwaar de Heiweg opdoemde. Ruim anderhalve kilometer gemiddeld 4 % maar met stukken 8.
Hierna over de Duivenstraat (max 6%) over de heuvel met de geweldige naam: Banholtergrubbe (5% max over 2 kilometer). Volgende stop was Bergenhuizen, de nummer 1 van deze streek met een gemiddelde van 9 en een max van 11 %. Vervolgens over de bekende Schey naar Slenaken.
Overigens gebeurde hier pas wat enkele weken hiervoor bij de vorige Limburgtocht reeds 4 maal in de eerste 50 kilometer gebeurde: een lekke band. Ditmaal was het Roy die een gapende greppel niet opmerkte, ietwat vreemd voor deze wegenbouwman. Direct werd kritisch zijn buitenband op merk en staat gecheckt en alhoewel het wel degelijk een Continental Gran Prix 4000s betrof zaten de gaten er aardig en nam Roelof geen risico bij het assisteren.
Hier werd even een rondje gemaakt om de Schiberg (max 11%) mee te pikken om vervolgens aan de nog bekendere Loorberg te beginnen. En hier werd een begin gemaakt met de wedstrijd Cor/Roelof tegen de rest. Souverein reden deze twee giganten ogenschijnlijk moeiteloos naar boven op de voet gevolgd door DBK met daar weer achter Frans en Cor. Onverstand kwam hier weer achteraan en de rij werd gesloten door Grote Paul die zich niet gek liet maken en de hele dag lekker zijn eigen tempo reed.
De rest van de dag zou deze volgorde gehandhaafd blijven (met uitzondering van de 2 volgende beklimmingen alwaar DBK met de moed der wanhoop de twee giganten kon bijbenen) en dat was wel zo overzichtelijk. Na de Loorberg gingen we er even goed voor zitten want het mooiste stuk moest nog komen: Camerig en de Vaalserberg.
De Camerig-zuid variant staat stijf bovenaan het klassement van zwaarste heuvels van Nederland door de combinatie van lengte (4570 meter) en gemiddelde stijging (4% met stukken 9 ertussen). En een bijzonder mooie beklimming ook door het groen naar boven. Afdalen doe je dan vanaf de west-variant en vervolgens kom je dan in Raren en via een merkwaardige slinger reden we af op de Pas van de Wolfhaag (max 8%, de voorloper van de Vaalserberg (max 9%) die met zijn ruim 300 meter hoogte de top van de route bereikt.
Ditmaal niks gedronken in verband met het strakke schema maar wel even een toevallige voorbijganger helemaal gek gemaakt met onze aanhoudende verzoeken voor het vereeuwigen van de Jaxiting-renners bij het 3 landenpunt. Roelof werd buitengewoon opgewonden van deze lyrische plek en spatte van creativiteit uit elkaar en stapelde vervolgens alle fietsen, met een toch niet geringe marktwaarde, op elkaar ter illustratie van deze topprestatie.
Afijn, hierna naar beneden en Onverstand reed nog geen 2 minuten op kop met een geprogrammeerde Garmin of hij miste reeds de route. DBK moest razendsnel de route bijstellen en kreeg de wind van voren toen er van de gebaande paden even werd afgeweken. Snel werd deze onrust ingeruild voor een instemmend gevloek toen een onbekende klim werd aangedaan: Kruisberg zuid-oost, de minder bekende variant op de Kruisberg, maar nog altijd goed voor ruim 10% op het steilste stuk en over niet al te glad asfalt en druk ik mij nog voorzichtig uit.
Na deze meevaller, met dus ook dank aan Onverstand, reden we over Simpelveld en Trintelen bovenlangs over Eyserheide en kwamen vervolgens een keer van boven naar beneden over de Eyserbosweg. ook wel eens fijn. Na nog even de Plettenberg-oost te hebben bedwongen kwamen we over Stokhem aan bij het laatste stuk berg met een voor mij nieuwe klim: de Doode Man.
Met een lengte van ruim een kilometer en stukken van rum 14% en een gemiddelde helling van 8% was dit echt een fraai sluitstuk. In de bovengenoemde volgorde kwam iedereen boven werd er even gepauzeerd op de kruising waar van linksaf we meestal komen aanrijden na de net zo vervelende Keutenberg die overigens in de ranglijst na de Doode Man komt, maar dit terzijde.
Hierna was het slechts nog een tiental kilometers lekker naar beneden uitfietsen over de Bemelerberg waarna we na 3u47 weer onze voertuigen bereikten op de parkeerplaats van VV Scharn, bekend van het jaarlijkse vrouwenvoetbaltoernooi steevast de dag na de Steven Rooks Classic (een aanrader..)
Al met al was dit wederom een zeer geslaagd Limburg-ritje en mijn dank gaat dan ook uit naar Frans, Herbert, Cor, Grote Paul, Roelof en Roy want zonder deze topgasten was er helemaal geen Jaxiting Limburg Classic 2011 geweest. Voor alle fotoos verwijs ik graag naar deze link en tegen alle thuisblijvers kan ik alleen maar zeggen: ga volgende keer gewoon weer mee want I GEN TREUT !!!
