Zondag was het dan eindelijk zover: Pim en ik mochten meefietsen met de grote jongens.

Freccia had het allemaal al aan zien komen en had wijselijk een weekendje Limboland gepland. Na weken van verdeel- en heerspolitiek om zodoende niet alle krachtpatsers in 1 keer aan de start te laten verschijnen was het onvermijdelijke daar. Roelof de V., Meneer Onverstand, Wouter en last but not least das Ungeheur hadden er allemaal zin in !

Na het gebruikelijke kopje koffie met 1 schepje suiker in Huize DBK werd er schoorvoetend koers gezet richting Alblasserdam. Monter nestelden RdV en Onverstand zich op de Zwijndrechtse dijk aan kop en Pim en ik keken elkaar veelbetekenend in de ogen. Zou het lot van de Acrobaat van vorige week vandaag de onze zijn ?

Over de Acrobaat gesproken, zijn stuurmanskunst konden we allemaal goed gebruiken toen Onverstand zich in Engeland waande en volle vaart linksaf de rotonde nam. Bedankt, Frans voor de stuurmansles !

Aangekomen bij huize Ungeheuer kregen we een onverwachte meevaller te horen omdat de heer des huizes herstellende bleek van een knie-operatie en heel de week al verkouden was. Wat een feest, hier kon geen Postcodekanjer tegenop want het advies van de behandelende arts was het rustig aan te doen.

Alles leek voortvarend te verlopen en eendrachtig werd er tegen de wind opgebokst over een prachtige route dwars door de Alblasserwaard. RdV en Wouter (voorheen meneer Onverstoorbaar, later meer) deelden nog wel wat speelse speldenprikjes uit maar daar bleef het haantjesgedrag dan ook bij. Chapeau, hulde, proficiat en gefeliciteerd. En toen, toen kwamen we bij Ameide en wat zich daarna afspeelde…ik heb geen flauw idee.

Ik heb later van mijn Garmin begrepen dat er stukken van ruim 45 km/u bij zaten en dat RdV en Wouter toen nog van ons wegreden. Maar wat mij helemaal verbaasde was dat de herstelperiode van de knie en de lichte luchtweginfectie totaal geen effect bleken te hebben op das Ungeheuer. Zijn imposante bovenbenen bleven maar door denderen en nog nooit waren we zo snel van Ameide naar Nieuwpoort gesneld.

Ik herinner mij dat Robert Geesink een top wattage rijdt van ruim 503 watt. Begin 2008  schoot Gesink als eerste Raborenner ooit tijdens een inspanningstest op de ergometer door de grens van 500 watt. Voor alle duidelijkheid: hij deed dat zonder verkoudheid en herstellende knie. Tel daar bij op dat fysio Pim het advies heeft gegeven aan Das U. om minstens 5 kilo af te vallen de komende tijd (hopelijk resulteert dit in verlies van spiermassa) en ik verzeker u dat we slechts het topje van de ijsberg hebben gezien.

En het ergste van alles: RdV, Wouter en Onverstand zagen dit allemaal ontspannen aan. Sterker nog, er stond die middag ook nog een potje hockey op het programma van de heren…. Overigens zijn de bovenstaande, heerlijk benen die van Onverstand, maar dit terzijde dames.

Over programa’s gesproken: blijkt Wouter naast topwielrenner, schaatser, skier, spinningtalent, hockeygrootmeester ook nog dierenarts te zijn.

Zijn specialisatie schijnt Konijnen-enten te zijn en zijn onverstoorbaarheid in combinatie met zijn dierenliefde deed mij ineens sterk aan iemand denken.

 
Wie heeft er vroeger niet als kind naar gekeken: James Harriot, all creatures great and small. Speciaal voor de oudgedienden nog even de trailer hierboven.
Afijn, na een zeer genoeglijke als noodzakelijke plaspauze bij Goudriaan (zie teamfoto hiernaast, ik sta er niet op want ik lag in de berm) werd er afgesproken om rustig terug rijden naar huis. Rustig betekent dus 40 per uur volgens Das U. en consorten maar dat betekende wel dat we in mum van tijd vlak voor Oud Alblas afscheid namen van James en Das U. Zij gingen alvast warmlopen voor de hockey.

De Dordtenaren reden daarom deze keer wel rustig richting Papendrechtse brug en voor het eerst van de dag kon ik even genieten van het geweldige voorjaarsweer. Snel nog even de bergpunten veilig gesteld want rustig aan betekent niet dat je die moet laten liggen. En uiteindelijk reed ik met 75 kilometer in de benen mijn eigen straatje weer binnen. En Pim en ik hebben waarschijnlijk nog lange tijd aan het aanrecht gehangen in afwachting van het feit dat iemand het koffieapparaat op armlengte zou zetten….