Marmotte 2013

In 2010 begon ik met heuvelfietsen. Ik reed dat jaar exact 137 kilometer in Limburg en Nijmegen en klom bij elkaar 1621 meter.

In de bergen fietsen was hooguit een utopisch idee dat ik wel eens op tv voorbij zag komen. Drie jaar later stond ik samen met Cor onderaan de Glandon om een van de zwaarste tochten onder de cyclosportieven (175 km en 5000 hoogtemeters) te gaan rijden: La Marmotte

Hier stond ik dan, half acht in de ochtend en ruim 1000 kilometer van huis. Hoe kwam ik in hemelsnaam verzeild onderaan de eerste van de 4 te overbruggen Alpenreuzen waarvan er 3 het predikaat Buitencategorie hebben. Of zoals je op de routekaartjes van de Tour de France altijd ziet: HC, Hors Categorie. Naast de Glandon (HC) dien je vervolgens de Telegraphe, de Galibier (HC) en de onvermijdelijke Alpe d’Huez (HC) op te fietsen.

Met die laatste had ik vorige jaar met Roy al kennisgemaakt zoals je op Alpenweek al hebt kunnen lezen. En toen vond ik dat al een op zijn zachts gezegd een pittig klimmetje. Roy niet want die rijdt overal fluitend omhoog en hij is voor een groot deel verantwoordelijk dat ik me nu ging wagen aan de langste en zwaarste tocht uit mijn leven.

Want Roy heeft niet alleen de grootste bovenbenen van Zuid-Holland, is hij de best gesoigneerde rijder die ik ken en is pas in zijn element als we windkracht 7 tegen hebben of op hellingen boven de 12%, hij is altijd bereid om met mij af te reizen naar diverse heuvelachtige oorden om daar mij naar boven te sleuren. Zonder hem zou ik een verkeersheuvel al een onneembare hindernis vinden maar loerend naar de achterkant van zijn superdijen ontwikkelde bij mij langzamerhand het bergop-fietsen.

De andere aanstichter van de aanstaande klimmissie stond nu mij onder aan de voet van de eerste berg licht gespannen aan te kijken: Cor. De overeenkomst tussen Cor en Roy is dat ze allebei knetterhard fietsen maar bij Cor zit hier altijd een idee achter. Nou zit bij Cor overal een idee achter, daar kan je op zijn geweldige blog alles over lezen: Design Thinking by Doing.

Het idee achter deze missie was simpelweg het feit dat Cor altijd een doel nodig acht in het leven en dus ook op fietsgebied. In november 2012 viel de Fiets-special Trainingsgids in de bus met achterin een zeer gedetailleerd schema dat per week aangaf hoe en hoe vaak er getraind moest worden. Een ideale blauwdruk voor een gedegen trainingsopbouw naar het eerste doel van 2013 vond Cor: Luik-Bastenaken-Luik.

Dagelijks werd ik door hem op de hoogte gehouden over in welke zone hoe lang en op welke manier er getraind werd en langzamerhand sloeg zijn nimmer aflatende enthousiasme over op mij. Wekelijks werd het schema op Spartaanse wijze gevolgd en met resultaat. In mei reden we fluitend 160 kilometer van LBL en waren we zo fit dat we de dag erna gewoon nog een pittige klimtocht organiseerden.

De week erna viel Cor in een zwart gat en verdween in een doelloze Bermudadriehoek: welke uitdaging ging ons nu nog bekoren ? Om Cor een beetje op te monteren stelde ik voor om het volgende doel te verleggen van de heuvels naar de bergen. En daar ging het mis. Zonder na te denken gaf hij aan dat er nog een wel een fietstochtje was dat hem zou bekoren en hem alsnog kon voorzien van een bevredigende doelstelling: La Marmotte.

En wat nog erger was: ik stemde in. In een vlaag van verstandsverbijstering maakte ik mezelf wijs dat het aantal hoogtemeters van LBL slechts de helft was dan die van de Marmotte. Met als logisch gevolg dat er gewoon twee keer zo hard getraind diende te worden aan de hand van het schema van Cor. En nog beter: we dienden een proefritje te maken waarbij het aantal hoogtemeters benaderd diende te worden als laatste test.

Deze laatste test had de toepasselijke naam Sterven in Wallonie en dat ging ik zeker doen want naast 3500 hm in amper 140 kilometer ging ik deze rit met Cor en Roy rijden. In deze door een sadomasochistische Belgische wielervriend in elkaar gezette strafexpeditie langs talloze enorme kuitenbijters waaronder de Stockeu, Wanneranval, Rosier, Ferme Libert (nr 2 van België) en nog veel meer 15% plussers, liep alles of steil naar beneden of steil naar boven. En dat in het wiel van die twee tempobeulen. Een ding stond vast: mocht ik dit helse parcours op wonderbaarlijke manier overleven dan was er misschien een fractie van een minuscule mogelijkheid dat ik de Marmotte kon uitrijden.

En inderdaad, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Ik had ondertussen al aardig wat heuvelritjes gedaan maar een aaneenschakeling van 19 elkaar in moordend tempo opvolgende steile-wand imitaties was ik niet eerder tegengekomen. En het wonderlijke was: het ging me buitengewoon goed af. Zouden de strafexpedities met Roy en het strakke trainingsregime van Cor dan toch voor zorgen dat het vorig jaar nog ondenkbare over twee weken binnen handbereik zou komen ?

En hier stond ik dan nu om half acht in de ochtend onderaan de Glandon met een rugzak van 4 kilo op mijn rug met daarin een camelbag vol met water en voor de rest eten, eten en nog eens eten. Want dat we dorst zouden gaan krijgen deze dag was wel duidelijk nu er temperaturen waren voorspeld van boven de 35 graden. En als je deze tocht zelf gaat rijden staat er niemand boven op de berg te wachten om jou wat eetbaars aan te reiken.

Ondertussen had mijn broze zelfvertrouwen de vorige dag een fikse deuk opgelopen. Als testje hadden we het eerste gedeelte van de Glandon alvast gereden. In mijn hoofd was dit veruit de makkelijkste klim van de vier en een uurtje omhoog rijden zou alleen maar goed zijn voor de spieren en het positieve gevoel. Wat een kolossale misrekening bleek dit zijn. Ten eerste bleken de eerste 7 kilometer niet onder de 10% te komen maar wat nog erger was, ik bleek niet omhoog te branden en mijn hartslag leek wel een nieuwe recordhoogte te willen breken. En dat deed het dus ook. Dit voorspelde weinig tot geen goeds voor de dag erna. Ik had op slag spijt van deze hele waaghalzerij en vervloekte terstond de dag dat ik had ingestemd met dit hele project.

Vandaag gingen we dus voor het echte werk en een gewaarschuwd man telt voor twee dus ik besloot als een geobsedeerde autist mijn hartslag niet boven de 82% te laten komen al moest ik slingerend over de weg mij naar boven banen. Na elkaar bemoedigend op onze mannelijke schouders te hebben geslagen gingen we op pad. Meer dan gisteren had ik oog voor deze prachtige, bosrijke beklimming en dat leidde me enigszins af van het debacle van gisteren. Dat Cor het absurde idee had opgevat om deze hele tocht met een dubbel te gaan rijden (voor de kenners 39 tandjes voor en 28 achter) maakte het wel wat makkelijker.

Ook hij reed op hartslag en het zware verzet zorgde ervoor dat hij een rustig tempo er op na moest houden. Een tempo waarin ik goed kon volgen. Weldra hadden we het het eerste steile gedeelte gehad en na het gehucht Rivier d’Allemont gaan we zowaar even naar beneden om vervolgens weer steil omhoog richting het stuwmeer te gaan. Ik rij ondertussen al een stuk ontspannender omdat ik makkelijk mijn hartslag op peil kan houden en haal zowaar de ene na de andere renner in die hetzelfde huzarenstukje aan het opvoeren is.

Cor en ik rijden ondertussen ons eigen tempo en met mijn triple kan ik wat meer snelheid ontwikkelen zodat ik regelmatig een stukje van hem wegrijd. Het mooie gedeelte langs het stuwmeer rijden we echter samen want gedeelde schoonheid is altijd beter dan de navertelde. En voor we er erg in hebben slaan we linksaf bij een pittoresk hotel en staan we ineens bovenop de top van de Glandon op 1924 meter hoogte. En nog beter: we voelen ons allebei nog topfit. Zou het dan toch ?

Opgewekter dan een 2 uur geleden storten we ons naar beneden naar het dal aan de andere kant van de berg. Alhoewel, we kan ik beter vervangen door Cor. Kon ik bergop dankzij mijn sisi-verzetje hem nog een beetje voor blijven, naar beneden ben ik hem na 10 seconden al uit het oog verloren. Met duizelingwekkende snelheid suist Cor de beruchte afdaling af. Niets voor niets is deze afdaling uit de tijdmeting van de officiële Marmotte gehaald omdat er regelmatig renners een bochtje misten in hun ijver om een handjevol seconden bijeen te sprokkelen op weg naar beneden.

Gelukkig wacht Cor af en toe en zo bereiken we na een half uur gezamenlijk Saint-Etienne-de-Cuines alwaar we zowaar een kilometertje of 25 redelijk vlak kunnen koersen naar het volgende obstakel: de Telegraphe. De top van dit tussenstation naar de Galibier ligt op 1566 meter hoogte en om daar te komen moet je slingerend door een redelijke bosrijke omgeving omhoog. Met een gemiddelde stijging van 7,5% en een maximale stijging van 10% is deze 12 kilometer lange klim verassend goed te doen merk ik. Ik raap halverwege een renner op die ons op de Glandon nog als een TGV voorbij reed en tank in een uurtje tijd het nodige zelfvertrouwen. We zijn halverwege en het goede nieuws is: we leven nog !

We eten even wat voorraad op, vullen onze lege waterzakken en laten ons de koude cola goed smaken als ik me ineens de waarschuwing herinner op de site van de Marmotte Cyclo. Daar staat letterlijk: De fout die sommige Marmotten maken is de Télégraphe als opwarmertje voor de Galibier te zien. Ik besluit Cor niet met deze negatieve informatie lastig te vallen maar daal iets minder gerust af op weg naar het skioord Valloire van waaruit de klim naar de Galibier zal starten.

Vanaf hier is het ruim 18 kilometer naar de top van deze gevreesde berg alwaar Andy Schleck in 2011 voor het laatst won tijdens de Tour de France. Het gemiddelde stijgingspercentage van de Galibier is 6,9 %, waarbij vooral de laatste kilometers pittig zijn met een percentage van zo’n 8,5 % (tegen de top aan zelfs ruim 10 %). Maar dit is niet het ergste, het ergste is dat dat de gehele klim geen millimeter schaduw heeft en dat op dit moment de temperatuur richting de 35 graden gaat. Het hoofd letterlijk en figuurlijk koel houden en als een havik de Garmin in de gaten houden om de hartslag te checken.

Eerst rijden we gezamenlijk 10 kilometer rechtdoor alvorens we bij de eerste echte bocht komen. Hier beginnen de kale rotsen en neemt het stijgingspercentage aanzienlijk toe. Langs de weg staan wegwijzerstenen met daarop het percentage van de komende kilometer en daar wordt ik niet vrolijk van. Het is ondertussen lekker gaan waaien maar dat is in dit geval een prettige bijeenkomst want ik heb ondertussen het gevoel dat ik van binnen begin te koken. Draaiend en kerend stoemp ik me omhoog door dit desolate berglandschap dat veel weg schijnt te hebben van de Ventoux. Ik passeer zonder dit te beseffen het monument van Marco Pantani en onder mij zie ik Cor de dubbel gestaag rondtrappen.

Na 100 minuten bereik ik de top op 2642 meter hoogte en als even later Cor naast me staat, beleven we een kort euforisch momentje in de wetenschap dat ook deze Alpenreus is geslecht en we nu in gestrekte draf via de Lauteret 50 kilometer gaan afdalen om daar nog 1 keer omhoog te gaan op weg naar de top van de Alpe d’Huez. Ik betrap mij erop dat ik steeds meer het idee krijg dat deze hele onderneming nog wel eens succesvol zou kunnen gaan worden. Maar eerst maar eens kijken hoe we ons onderaan het laatste obstakel voelen.

Cor en ik kijken elkaar anderhalf uur later ongeloofwaardig aan onder aan de Alpe d’Huez voor de laatste 14 kilometers bergop. Ik heb net gevraagd aan Cor hoe hij zich voelt en hij geeft warempel hetzelfde antwoord als ik op zijn zelfde vraag: we voelen allebei nog zo fris als een hoentje. Op dat moment ontlaadt zich de opgestapelde spanning van de afgelopen maanden en we rijden als twee ADHD-conferenciers naar boven en vallen bijna van de fiets van het lachen. En van de muur waar je aan het begin van de Alpe tegenop moet rijden de eerste kilometers. Vooral de eerste 5 bochten zijn zijn pittig maar gelukkig heb ik deze Alpenreus vorig jaar al gereden in het kielzog van Roy. Dus dit is een makkie.

Richting de top voelen Cor en ik toch langzamerhand de afstand (de teller staat op ruim 150 kilometer) en de hoogtemeters in de benen glijden maar ik weet zelfs nog te versnellen in de laatste kilometers en na nog geen 9,5 uur bereik ik de top van de Alpe. Vlak achter mij arriveert Cor en we rijden nog even door naar de officiële finishplaats langs de skipiste. Chapeau voor mezelf maar nog een veel grotere chapeau voor Cor want deze geweldenaar heeft zich gelijk een echte prof de hele tocht omhoog gestampt met een superzware dubbel ! Dat moet ongeveer hetzelfde gevoel zijn als met een stadsfiets het hele traject af te leggen…

Als toetje heb ik nog een verassing voor Cor. We dalen niet af via de Alpe maar we rijden terug naar de parkeerplaats bij het stuwmeer van Allemont langs het schitterende bergdorpje Villard Regulas. Terwijl de zon al begint te zakken rijden we door een prachtige omgeving naar beneden en beiden hebben we de gelukzalige glimlach op onze mond van twee uiterst succesvolle goudzoekers. Zo moet een wielerprof zich dus voelen na een overwinning in een bergetappe. Ik mijmer nog wat door en op 100 meter van de finish wordt mijn dromen over een eventueel profbestaan als wielrenner ruw verstoord door….een klapband.

Ik blijf ternauwernood overeind en even schiet het door mijn hoofd dat ik in het zicht van de haven jammerlijk zal verongelukken. Maar voordat dit kan gebeuren sta ik na bijna 10 uur fietsen naast de Volvo van Cor, de officieuze finishplaats van Doel de Doelen dit jaar. Wat ik een jaar, nee wat zeg ik, een maand geleden voor nog volstrekt onmogelijk hield is gebeurd: Jaxiting heeft de Marmotte gefietst en hij kan het nog navertellen ook.

Ondertussen ben ik alweer veilig in Nederland terug en zit ik al schrijvend aan dit stukje alweer stiekem te hopen dat Cor binnenkort weer met een idioot doel op de proppen komt. En dat Roy dan weer mij samen met hem gaat afbeulen en in de wetenschap dat je dromen niet alleen hoeft waar te maken: thanks guys !

Maar Cor zou Cor niet zijn als hij de hele onderneming op een zeer creatieve manier had weten te verpakken: