Helaas alweer de laatste dag. Vanuit Pitigliano in het binnenland zakken we weer af naar zeeniveau. Toch zullen we ook richting de kust nog een aantal klimmetjes onder de wielen krijgen en eenmaal daar aangekomen gaan we nog rond op het eilandje voor de kust bij Orbetello en maken daar ook de
nodige hoogtemeters.

Vanuit Pitigliano zakken we over asfalt via een paar haarspeldbochten direct al flink wat meters. Tot km 9, net over de brug van de Fiume Fiora, gaan we linksaf de gravelweg op. Met een korte onderbreking van een stukje asfaltweg, blijven we over een afstand van zo’n 30 km op het gravel. Net na de afslag naar het gravel is het nog even flink aanpakken met stijgingspercentages met dubbele cijfers. We scheren tussen kilometer 9 en 30 achtereenvolgens langs diverse Poggio’s. Deze toppen heten Poggio Lungo, Poggio Filippone, Poggio dei Prati en de Poggio Onteo. Daarna gaat het over golvend terrein en is het niet meer zo steil.

Na 40 kilometer loopt de route langs het dorp Marsiliana waar een Bar Tabachi met oude mannetjes langs de parallelweg ligt. Espresso gegarandeerd één Euro. Helaas verder tot aan de kust bij Albinia
allemaal asfalt en vrijwel een vlak parcours. Na Albinia rijden we over een landtong gevormd door een zandbank, met links en rechts water, die het vaste land verbind met het eiland van de Monte Argentario. In het begin zie je het water even, maar daarna rij je over een weg met links en rechts
campings waar mensen in de zomer hun strandvakanties vieren. Recht voor je zie je het eiland met de Monte Argentario al liggen. Van 1556 tot 1815 was het onafhankelijk van Toscane en onder Spaans bestuur.

Nadat wij de bepakking hebben afgegooid in het hotel en even zijn wezen lunchen, rijden we ons vederlicht voelend naar het eiland. Op het eiland aangekomen, gaan we linksaf bij de haven van Porto Santo Stefano en de heuvels in en begint de rondtocht op het eiland. We komen weer op een onverharde weg en is het klimmen tot een hoogte van 370 meter bij de Poggio Vongher. In het begin is de klim gelijkmatig en niet steiler dan 10% om later onregelmatig te worden met stukjes dalen en klimmen.

Na de top gaat het verder rond het eiland en is het steeds op en af met af en toe nog venijnige klimmetjes. Een deel is nog onverhard tot kilometer 92, maar het laatste stuk voor Porto Ercole rijden we over een panoramaweg van asfalt met uitzicht over de Tyrreense zee. In Porto Ercole loopt de route langs de boulevard met de jachthaven en de nodige barretjes en restaurants. Via de Viale Caravaggio verlaten we Port Ercole. De naam van de weg refereert aan de gelijknamige Italiaanse schilder die in 1610 op het eiland is overleden op zijn terugreis naar Rome. Het eiland laten we achter ons via de zuidelijke landtong met een klein natuurreservaat, rijdend over een van de laatste stukken gravelpad. Op het vaste land aangekomen is er de mogelijkheid om 3 km naar het zuiden te rijden om aan het strand bij een restaurant te zitten en mijmerend over de zee te kijken. Is er een
groter verlangen naar het eindpunt van de Tuscany Trail in Orbetello, dan kun je een stukje na de brug op de T-splitsing beter linksaf slaan en voor het tunneltje het fiets/voetpad langs het spoor richting Orbetello volgen. Het is vanaf het begin van het pad, dat naast het hek begint, hooguit 10 km
tot de finish. Tijd om iets te drinken en de Tuscany Trail 2020 nat te maken. Cin cin salute.